CHAPTER 4 - The Warehouse of False Trails
105 
Juan sluipt voor zonsopgang terug naar huis na het conflict in de Albufera, nog steeds onder de indruk maar levend, met een vochtig bonnetje in zijn hand waarop Token 7B en Almacén 14-1 staan. Hij laat zijn gebruikelijke rustige hardloopronde achterwege en volgt in plaats daarvan de aanwijzing naar de rand van de stad, waar hij door industrieterreinen en verlaten citrusopslagplaatsen navigeert. In een enorme loods die naar sinaasappelolie ruikt, vindt hij pallets met dozen vol “donaties,” een pot met vleermuis-embleem tokens, een vermeend verzendmanifest dat aan Beltrán-logistiek is gekoppeld, en zelfs een gebroken telefoon die op die van Blanca lijkt—tot hij zich realiseert dat alles een slordige afleiding is, nieuw en daarheen gebracht door mannen die verbonden zijn aan de privé maritieme club en beschermd door de invloed van Conseller Vives. Hij maakt foto's van gezichten, meet stofschaduwen en voelt de geest van zijn broer hem bemoedigen terwijl hij de omvang van de val begrijpt. Terug in zijn kantoor aan de haven veegt hij zijn bord schoon en begint opnieuw vanaf de basis. Dan arriveert er een ledgerblad, gescheurd uit het “Libro de Donativos,” per koerier, met de namen Blanca en Token 7B, en een angstaanjagende telefoontje waarschuwt hem dat hij op de verkeerde plek zoekt, waardoor Juan met één enkele, beangstigende vraag blijft zitten: waar begint het echte spoor?
De dageraad sijpelde grijs over Valencia toen Juan de motor van de Moto Guzzi afsloot en de laatste meters naar zijn gebouw gleed, de geur van het water en de rietplanten van de nacht nog in zijn longen. Zijn handen trilden terwijl hij de messing Sint-Michaël uit zijn zak haalde en deze tegen zijn borst drukte, de koele rand gaf hem grip terwijl de vage schimmelgeur in de gang omhoogkwam. De rit langs de Turia had de angst uit zijn spieren kunnen wegspoelen, maar hij had niet geslapen, en de bon die hij van een mooring cleat had losgepeuterd krulde in zijn vuist als een klein, ongeduldig hart. Token 7B.
Almacén 14-1. De letters waren vervaagd, zout en vocht in de vezels, een kruimel gelegd in de schaduw door iemand die wilde dat hij hem volgde. Hij trok een zandkleurig linnen pak aan en een smalle marineblauwe stropdas, de orde in de kast een kleine rebellie tegen de chaos die van de stad op hem afkwam. In de spiegel maakte zijn kortgeknipte haar, doorweven met grijs, hem ouder dan tweeënveertig, hoewel zijn schouders nog steeds de economie van een hardloper droegen.
Denkzame bruine ogen ontmoetten zichzelf, een flits van het gezicht van zijn moeder flitste in het glas, daarna dat van zijn broer, vol vragen en nieuwsgierigheid. In het gehuurde kantoor aan de haven dat hij als fallback had aangenomen, fluisterden de antieke kaarten van Valencia over routes die hij kende aan geur en voetstappen. Hij volgde met zijn vinger de oude weg naar Albuixech en de logistieke uitbreiding die als barnacles aan de bypass kleefde en besloot: buitenwijken nu, praten later. De Moto Guzzi zoemde terwijl hij de V-21 voorbij de laatste appartementen en de wiegende kranen nam, een bleke gloed verlichtte de aardbeikleurige silo's als oude blauwe plekken.
Sinaasappelboomgaarden maakten plaats voor rechthoekig beton, polygonen genoemd naar heiligen en huisnummers, de industrieterreinen van Rafelbunyol en Albuixech gebakken plat door een onverschillig zonnetje. Almacén 14-1 kon een baai zijn, een dok, een magazijncel; in de catalogi van deze zones waren nummers hun eigen weer. Hij vertraagde bij een verroest hek waar vervaagd sjabloonwerk een muur spookte—MUELLE 14—iemand's idee van camouflage. Daarachter gapten rijen rolpoorten als ontbrekende tanden, en de vage geur van sinaasappelolie hing in de lucht alsof een hand net met een spuit erdoorheen was gegaan.
De ketting van het hek was nieuw en slecht gekneld; zijn vader zou om het karwei hebben gelachen. Juan maakte het open met een koevoet die hij van een monteur had geleend wiens hond stilletjes onder een bestelwagen keek, en stapte de koelte van het hangar binnen. Zijn Oxfords klonken op het gestort beton, het geluid werd opgeslokt door de ribbelige buik van het magazijn, en het piepen dat hij kende van marmeren gangen boog zich in een zachtere klacht. De geur loste op in lagen—sinaasappelolie die diesel maskeerde, zout op vochtige pallets, de plantaardige krassen van esparto.
Een camera in de hoek hing nutteloos, de lens bedekt met zwart tape, en achter een plastic stripgordijn lag een woud van shrink-wrapped vrijgevigheid dat aanvoelde als theater. Pallets torenden hoog, dozen gestempeld met de vriendelijke motto van een Fundación Mare Nostrum—dekens, laptops, medische benodigdheden bestemd voor onbekende hulp. Op een opvouwtafel lag een jamglas met bronzen en emaille tokens, de vleermuis van Valencia glinsterend uit diepblauw email, gerangschikt als munten op een dorpsbeurs. Hij veegde stof langs de rand van een doos met zijn duim; het schone rechthoekje eronder schetste de afwezigheid van een label dat binnen de laatste twaalf uur was aangebracht.
Hij snijdde een doos open en vond deze volgestopt met oude telefoongidsen en een laag nieuwe steriele verbanden bovenop, de belediging doordrenkt met sinaasappelolie zo sterk dat zijn ogen gingen tranen. Op de muur hing een gelamineerd vel met daarop "Donaciones—Almacén 14-1," en hij vroeg zich af of de marker in zijn hand al zijn uren van de kalender aan het afschrijven was. Een gebroken telefoon lag in een ondiepe plastic bak als een offer, zeezoutachtig en dof. Zijn adem stokte—Blanca’s vermiste mobiele telefoon toverde haar gezicht onder de gewelven van La Lonja voor de geest—maar toen hij op de aan-knop drukte, pulste het batterijicoon met een energie die in tegenspraak was met zijn littekens.
De SIM was nieuw, een prepaid nummer knipperde met één contact, “V.”, en een lege belgeschiedenis die staged aanvoelde, een toneelstuk waarin het publiek de touwen kon zien. Zelfs de achtergrondfoto—een generiek strand—werkte niet, de horizon scheef. Hij hield het apparaat tegen zijn lip, proefde sinaasappel van zijn handschoen, en begreep: dit alles wilde niet dat hij iets wist behalve dat iemand vrijgevig was, en dat Juan Ovieda geleid kon worden. Hij dwong zichzelf methodisch te zijn, zich te richten op kleine dingen, de dingen die nooit leerden liegen.
Vorkliftsporen overlappen in strakke halven die nog steeds vocht vasthielden; de motregen van gisteravond had de vloer gefilmd als ze ouder waren geweest. Stofschaduwen toonden pallets die dichtbij de dageraad waren verplaatst. Een manifest, handig achtergelaten op een pallet, vermeldde Beltrán y Rojas als oorsprong voor drie zendingen, maar het adresblok was een cirkel, een doolhof van P.O. boxen die terugvoerde naar de havenautoriteit zonder ooit op een laadbaai aan te komen.
Hij sloot zijn ogen en voelde de oude woede tegen bedrog weer opkomen, de herinnering aan de slappe kaak van zijn broer op een ziekenhuiskussen, en liet de Sint-Michaël zijn hand koelen totdat zijn hartslag weer terugkwam. Stemmen verstomden van de laadkade. Juan gleed achter een berg dekens, ademde langzaam, knieën zacht, het kleine gekraak van plastic luid als hagel in zijn oor. Twee mannen in werkvesten rolden een dolly binnen, hun laarzen lieten sporen achter in verse stof, hun woorden de luie wreedheid van mannen die denken dat ze naar een poppenspel kijken—“De inspecteur zal de dag hier verliezen,” zei de een, en de ander lachte, “Vives wil dat hij eraan gewend raakt.” In hun zakken klingelden vleermuis tokens, het emaille ving het licht terwijl de een het bewoog, verveeld.
Juan tilde zijn telefoon op en ving hun gezichten, de vierkante kaak met een litteken bij de wenkbrauw, een vertrouwde schaduw van de deur van de maritieme club. Toen de mannen sigaretten uitdoofden en vertrokken, gleed hij dieper, door een zijdeur naar een kleinere annex waar een zeil iets met theatrale rondingen bedekte. Hij gooide het terug en staarde naar een stapel rekwisieten—carnavalsvleermuizen op stokken, podiumkisten geschilderd om op oude Valenciaanse kisten te lijken, het vleermuisembleem in vrolijk zwart gesjabloond. Een gefossiliseerde citrusverpakkingslijn liep de lengte van een muur, de houten rollen waren bedekt met stof, behalve een stuk van twee meter dat schoon was gewreven, alsof iemand een camerashot had opgezet en toen was gevlucht.
Toen klikte het, een goedkope, zelfvoldane helderheid: ze maakten van het onderzoek een pantomime, lokten hem met tokens, oliën, zout en stro, en als hij bleef zou hij verdrinken in applaus getimed op zijn misstappen. “Begin vanaf nul,” mompelde hij, en de woorden smaakten als een uitdaging. Tegen de late ochtend had de zon gewicht, en de zit van de Moto Guzzi brandde door het linnen terwijl hij terug naar de haven reed, de stad dichterbij met verkeer, scooters en krantenkoppen. In het gehuurde kantoor kondigden de Oxfords hem aan tegen niemand, piepend op de marmeren drempel op een manier die zijn schouders deed zakken alsof de zwaartekracht tanden had gekregen.
Hij trok alles van het prikbord—foto's, de vochtige bon, een afdruk van het serienummer van de token, een stukje esparto—tot de kaarten naakt leken en de antieke straten hun lussen blootlegden. Op een vers vel schreef hij vijf woorden in een kolom: olie, zout, esparto, camera, telefoon. Hij belde Vicent bij de archieven; de oude portier nam op, ademde als iemand die aan een sleutelgat luisterde, en klikte toen weer op, alsof zelfs de lucht hem kon verraden. Een koerier drukte op de intercom met een bleek envelop, zonder retouradres, zijn naam getypt in een bureaucratisch lettertype dat te schoon was voor geweten.
Binnenin, een enkel folio gescheurd aan één rand, het watermerk nauwelijks zichtbaar: Círculo Marítimo—F.14/E.1. Libro de Donativos. Een kolom near het onderste deel zei, Ferrán, Blanca—Token 7B—Invoer erkend—uur zo gewelddadig doorgestreept dat het papiervezels had opgeruwd als kleine wonden. In de marge, een krul van initialen die hij eens had gezien op een rode map buiten het kantoor van Conseller Vives, een krul als een vishaak.
Sinaasappelolie vlekte één hoek; hij rook het, een spook van zoetheid dat hem terugtrok in het theater van het magazijn. Zijn bureau-telefoon ging over voordat hij iemand kon bellen, het oude plastic ineens intiemer dan bot. Een kinderstem—te hoog, te voorzichtig—fluisterde, “Je kijkt op de verkeerde plek, inspecteur,” en de lijn viel weg, de kiestoon een mes dat werd losgetrokken. Op het prikbord krulde de rand van het folio als warmen bij vlammen, en hij merkte dat hij naar de nummers staarde—14-1, 7B—niet langer coördinaten maar misschien pagina’s, invoeren, een index in een boek dat hij slechts oppervlakkig aan de drempel van de club had doorbladerd.
Als “Almacén 14-1” een grap was geweest, wie had hem dan de waarheid binnenin geleverd? Was hij gewoon weer bij de put gekomen waar de vermiste telefoon nog steeds zoemde, of trok de cirkel zich strak om zijn hals?
