CHAPTER 2 - Whispers at Qalansiyah’s Blowhole
6 
Bij de spleet die door de laagwaterlijn zichtbaar wordt, draait Barbra zich om en ziet een achterdochtig Socotri-jongen die haar naam kent maar weigert te helpen. Hij waarschuwt haar dat er gezinnen kijken. Op zijn vage aanwijzing gaat ze westwaarts, richting Qalansiyah, langs drakenbloedbomen die zich naar de branding buigen. Vissers en marktvrouwen weigeren botweg haar vragen over het Drakenbloedverbond te beantwoorden, en een bootman laat haar weten dat hij haar niet naar de zingende zeegrot wil brengen. Alleen, bij het teruglopende water, sluipt ze een ademloze ruimte binnen waar gesmolten-glazen flessen in de rotsen zijn versmolten en met de wind mee zoemen. Daar ontdekt ze een blauwe scherven met een trident-spiral die lijkt te resoneren met de tekens op haar koperen munt. Deze vondst is een eerste, tastbaar spoor, maar geeft haar geen richting; het patroon is onleesbaar, de akoestiek van de kamer verwarrend en de stilte van de locals ondoordringbaar. Buitenkant de grot weerklinken stemmen en een steen schuurt over de ingang terwijl het gezang van het spuitgat abrupt verstomt, waardoor ze achterblijft in de vochtige duisternis met alleen de scherven en de geur van hars. Terwijl het water begint door de spleten te duwen en de wind verandert in een onrustige zucht, hoort ze iemand haar naam opnieuw uitspreken en twijfelt of ze daar moet blijven om geduld te leren. Ze vraagt zich af wie de sleutel tot het Verbond heeft—en of ze haar zal dwingen om terug te keren—of haar zal opsluiten.
Barbra bevroor aan de rand van de scheur, de getijdeadem van de grot was koel tegen haar scheenbenen. De stem die haar naam had uitgesproken was jong en voorzichtig, gevormd door zout lucht en een taal ouder dan de borden op het vliegveld. Ze draaide zich om, haar rode haar flakkerend als een ontstoken lucifer, en de sproeten die ze verafschuwde werden scherper door het lage, bewolkte licht. Een jongen stond blootsvoets op de rotsen, met een opgerolde sjaal om zijn nek, ogen zo donker als nat basalt en een net over één schouder geslingerd.
Hij deed een stap terug toen ze glimlachte, alsof vriendelijkheid een truc was waar hij voor gewaarschuwd was. “Je zou hier niet alleen moeten zijn,” zei hij in bedachtzaam Engels, terwijl hij naar haar blauwe en witte Asics keek, alsof ze haar aan de steen zouden verraden. “Niet alleen.” De wind trok zijn woorden lang, en hij schrok toen een zucht door de flessen die in de rotswand wedden zaten, gleed en een holle toon voortbracht. “Ze zien alles.
De families.” Het laatste woord viel als een kiezelsteen in een put. “Ik kijk alleen maar,” antwoordde ze, de waarheid zo ontwapenend als ze kon maken, daar staand in strakke jeans en een witte tanktop, een bloemen spijkerjack open tegen de vochtigheid. Ze had geleerd alleen te zijn en haar eigen beslissingen te nemen voordat ze wist wat het woord ‘bewaker’ betekende, maar dat hield ze voor zichzelf. “Kijk waar de bomen de zee drinken,” voegde ze zachtjes toe, terwijl ze de raadsel testte die met de munt was achtergelaten.
De ogen van de jongen flitsten; herkenning, snel bedekt door een frons. Hij wees naar het westen, richting de honingachtige gloed van de baai van Qalansiyah, en toen schoof hij weg, zich een geitenpad op hijgend tot hij een vlek op de witte steen werd. Ze liep urenlang, langs in kalk en basalt uitgesneden inhammen, de beroemde drakenbloedbomen van het eiland leunden als kandelabers naar de branding. De wind rook naar hars en zout en iets ijzerachtigs, een geur als oude bloedkorst onder kalk.
Haar spieren genoten van de ongelijke grond; de lange wandelingen in haar leven hadden haar een ritme gegeven dat de geest stabiliseerde terwijl de wereld haar geheimen één steen tegelijk onthulde. Toen de hitte steeg, trok ze haar jack uit en bond het om haar taille, zodat haar schouders konden ademen, terwijl de sproeten oplichtten ondanks de bewolking. Het laatste van het aflopende tij likte aan haar schoenen, het schuim tekende kleine hiërogliefen om haar voeten en veegde ze weg voordat ze er ook maar één kon lezen. Qalansiyah opende zich als een verhaal dat ze niet helemaal kon vertellen—boten die als slapende dieren op het strand lagen, netten die in zachte zwarte krommen hingen, vrouwen met heldere sjaals die manden met stekelige groenten droegen.
Ze vroeg een bootman met een door de zon uitgesneden gezicht of hij haar naar de luchtbel zou brengen, en zijn mond vouwde zich in een lijn zo fijn als een visdraad. “Geen boten,” zei hij, terwijl hij haar een sigaret aanbood die hij zelf niet aanstak. Een oudere vrouw bij een kraampje dat honing van drakenbloedhars verkocht, schudde haar hoofd toen Barbra het had over zingende grotten, en met een tedere, medelijdende blik draaide ze zich om om potten te herschikken, alsof de etiketten het lot zelf konden ordenen. Het woord verbond verspreidde zich van mond tot oor en weer terug in het lage gemurmel van de markt, en waar het landde, sloten deuren en keken ogen naar alles behalve haar.
Ze was geboren zonder de toestemming van iemand nodig te hebben, dus ging ze alleen bij de wisseling van het tij, een pad van geitenafdrukken volgend naar een lip van steen waar de kliffen uitgehold waren als een long. De luchtbel ademde, lang en langzaam, elke uitademing trok een zucht uit de ingeklemde flessen die iemand, seizoenen geleden, in de kieren had geduwd. Het lied van glas op de wind was laag en griezelig, een geluid dat meer in haar borstkas leefde dan in haar oren, en het duwde haar vooruit. Een donkerder naad in de rots verbood zich tot schouderbreedte, en met een hand tegen de koude steen gleed ze zijwaarts een smalle ingang in die naar zout en ijzer smaakte.
Het plafond streek haar haren; de doorgang opende zich; haar adem weerkaatste voor haar uit als een tweede zelf. De kamer daarachter was hoger dan ze had verwacht, geen kathedraal maar een vergeten kapel, met glas dat op onregelmatige intervallen in de muren was versmolten, als orgelpijpen gezet door een dronken god. Licht droop naar beneden door kleine schoorstenen in de rots, open naar de lucht, en de wind likte ze als fluiten. In de doorweekte muur had drakenbloedhars gedruppeld en uitgehard, de glanzende tranen roken licht medicijnachtig, en de geur deed haar denken aan apotheken en veerbootdecks.
Ze haalde de koperen munt uit haar zak en hield deze omhoog tegen een patroon dat in een richel was gekrast—een drietand die in een spiraal ontspruit—en haar adem stokte toen een kromming overeenkwam met een markering op de rand van de munt. Een trilling van triomf gevolgd door de vlakke realisatie dat voorbij de overeenkomende rand niets was wat ze kon lezen, geen volgorde die haar vertelde waar ze nu naartoe moest. Ze streek met haar vingers over de richel; de groeven waren ondiep, door de tijd en het opspattende water versleten. Een splinter glas, zo blauw als diep water, bleef onder haar nagel steken, en toen ze het lospeuterde, zag ze lijnen erin gegraveerd—delicate hatches in een schuchtere geometrie.
Het was mooi en koel tegen haar palm, het gewicht betekenisloos en toch opwindend, alsof ze een stuk van iemand anders’ gedachte vasthield. Ze stopte de scherf in een zak van haar jeans en pakte haar telefoon om de muur te fotograferen, maar het lied van de wind nam toe, en haar scherm trilde van het zout. De eerste aanwijzing was daar in haar hand en op die richel, en het stelde een vraag in plaats van een antwoord te geven. Een golf duwde de kamer binnen vanuit een naad bij haar enkels en trok zich met een onaardige sis terug, en ze stelde zich haar glazen kast thuis voor, wachtend op een nieuw verhaal dat nog niet klaar was om verteld te worden.
Ze slikte haar ongeduld weg en sloot haar ogen, luisterend naar de noten die de wind uit de schoorstenen trok, terwijl ze probeerde een patroon te horen in plaats van het weer. De betovering brak met een schrapen van buiten, steen op steen, zacht, alsof degene die het bewoog vreesde dat een schreeuw gehoord zou worden. Ze verstijfde, stapte toen naar de ingang, maar het lied veranderde, vervlakte en viel in een dissonante murmel die haar tanden deed pijn doen. De grot werd een tintje donkerder, en ze kon niet zeggen of de verandering licht was of de nederigheid die komt wanneer een deur in je gezicht sluit.
Ze wurmde zich zijwaarts naar het daglicht, haar gezicht streek langs de koele rots, en zag de jongen weer—een flits van sjaal, een net, een snelle blik over zijn schouder. Hij ontmoette haar blik en schudde zijn hoofd, niet uit wreedheid maar in een soort berekening van voorzichtigheid en plicht waar ze allebei te jong voor waren. “Ga,” fluisterde hij, en trok zich terug terwijl twee oudere mannen langs het pad naderden, hun stappen traag, hun kleren nat tot aan de knie. Ze stapte naar buiten alsof ze gewoon een andere toerist bij een getijdepoel was en bood een hallo aan in het Arabisch; de ene man herhaalde het, zijn uitdrukking respectvol maar gesloten, de ander keek haar helemaal niet aan.
Toen ze vroeg naar de luchtbel, gebaarden ze met open handen om zich heen, als mannen die een rivier tonen en doen alsof ze de bron niet kennen. Tegen de tijd dat ze weg waren, was de drang om de jongen achterna te rennen en om hulp te vragen, verbrand tot kolen. Ze draaide zich weer naar de grot, haar koppigheid de vuursteen die haar voortdreef toen de logica suggereerde dat de meeste mensen op een gids zouden wachten. De gangen waren op deze terugweg smaller, op de een of andere manier, of dat was haar geest die grappen uithaalde—ze was voorzichtig met haar stappen, haar Asics piepend op natte kalksteen.
Ze drong dieper door naar een tweede kamer waar de lucht ouder leek, de harsgeur zwaarder, een zoetheid als wierook die in de schaal was omgeslagen. De wind bij de schoorstenen veranderde opnieuw, en streek een nieuwe noot—een mineur die onder de huid gleed. De golf kwam zonder waarschuwing, een bolle druk van water omhoog door een of andere siphon in de rots, een koude klap tegen haar kuiten die grit en steentjes om haar enkels achterliet. Een steen schuurde weer tegen steen bij de ingang, nu luider, en toen donderde het; ze draaide zich om, hart in haar keel, en zag het licht van de eerste kamer ineenstorten tot een dunne lint langs de vloer.
Ze dartelde naar voren, schouder tegen de rots, testend de opening, en voelde dat het weerstand bood met de koppigheid van iets dat was vastgeklemd door handen die deze afmetingen beter kenden dan zij. Een andere golf duwde naar binnen en trok zich terug, warmte meenemend; ze staarde naar de schoorstenen, te smal voor iets anders dan wind en de af en toe nieuwsgierige krab. Haar sproeten prikkelden alsof elke een een waarschuwingszandkorrel was, en ze lachte één keer, kort, het geluid ontgrendelde de stilte zodat de grot het geheel kon opslokken. Buiten verstrengelden de stemmen van mannen zich met de zee, laag en doorweven met woorden die ze niet kon opvangen, en toen haar naam, duidelijk en zacht, alsof het een aanbod was.
“Laat haar leren,” zei iemand, het Arabisch duidelijk genoeg voor haar om te begrijpen, en een andere stem antwoordde, skeptisch, en zuchtte toen als de wind zelf. Het lied van de luchtbel verdunnerde tot een adem, en het glas in de muren stopte met zoemen, wat haar oren deed rinkelen in de nieuwe stilte. Ze raakte de blauwe scherf aan door de denim van haar zak en voelde de munt erbij, nutteloos als een sleutel zonder deur. Was ik bedoeld om te wachten, of te vechten, en wie had besloten de oudste instrumenten van de wereld vandaag voor mij op slot te doen?
