Een late-oktober rondreis over het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland brengt een kleine zelfvoorzienende dieselcampingbus over alpine passen, regenachtige kusten en lange eenbaansbruggen. De route verbindt Christchurch met Arthur’s Pass, de gletsjers aan de Westkust, Haast Pass naar Wānaka, en vervolgens Lindis Pass in het Mackenzie Basin, voordat we de cirkel sluiten via Lake Tekapo. In de lente zie je lammetjes in de weilanden en ligt er verse sneeuw op de bergtoppen, met buien die beken in kolken kunnen veranderen. De kilometers zijn goed te doen—ongeveer 1.300 tot 1.500 kilometer in acht dagen—maar het ritme wordt bepaald door de etiquette van eenbaanswegen, het weer en het weten wanneer je even moet stoppen om sneller verkeer te laten passeren.
We halen een 6,0-meter camper op in Christchurch, slaan wat boodschappen en een afvoerslang in, en stellen een bescheiden plan op: niet meer dan 250–300 kilometer per dag, altijd aankomen met daglicht. De weersvoorspellingen voor de bergwegen veranderen snel, dus houden we de Waka Kotahi (NZTA) meldingen in de gaten en kiezen als eerste Arthur’s Pass (SH73), terwijl de sneeuwvlokken nog licht zijn. Kettingen zijn niet nodig, maar we noteren de plekken en stemmen onze rollen af: de passagier roept afstanden en blinde hoeken; de bestuurder gaat alleen verder als de weg vrij is. SH73 loopt 153 kilometer van Christchurch naar Arthur’s Pass Village, omhoog langs Springfield en het kalksteen van Castle Hill.
De remmen krijgen even rust bij het Otira Viaduct Lookout voordat we aan de lange afdaling beginnen; kea’s hebben de rubberen afdichtingen van de camper in het oog, dus we laten de ruitenwissers niet bloot. Van het dorp is het ongeveer 140 kilometer naar Hokitika via Otira en Kumara Junction. Onderweg oefenen we de regels voor de eenbaansbruggen van Nieuw-Zeeland: lees de voorrangsborden, wacht tot het dek volledig vrij is, ga langzaam naar binnen en behandel een rij tegemoetkomende auto’s als één geheel. Bij twijfel, geef voorrang—de locals doen dit dagelijks.
De Westkust is een aaneenschakeling van riviermondingen en eenbaansbruggen op SH6. Hokitika naar Franz Josef Glacier is ongeveer 135 kilometer; van Franz naar Fox Glacier is het nog eens 23. De regen komt eraan, typisch voor de lente, dus we ruilen de wandelingen aan het einde van de gletsjer in voor een eenvoudigere activiteit bij Lake Matheson en tanken in Fox; de tankstations worden schaarser richting Haast, en sommige sluiten vroeg, dus we tanken bij elke gelegenheid als de meter op de helft staat. Ten zuiden van Bruce Bay vinden de zandvliegen snel hun weg naar onze enkels—de deuren gaan alleen open als het echt nodig is.
Tussen Haast Township en Makarora zijn de Gates of Haast en verschillende kleinere bruggen eenbaans; we vertragen goed voor de borden, controleren de spiegels en vermijden het stoppen op de toegangen voor foto’s, hoe mooi de kloof er ook uitziet. Een zware regenband parkeert zich boven de bergkam, waardoor rivieren stijgen en hellingen instorten. We blijven staan bij het vakantiepark van Haast in plaats van in de namiddag verder te rijden—de prioriteiten in de lente zijn marges, niet momentum. In de ochtend klaart het op, en de pas is gemakkelijk te nemen: Haast naar Wānaka is ongeveer 142 kilometer, met de weg die langs de meren Hāwea en Wānaka slingert.
In de stad ruilen we snelheid in voor klusjes: grijs water eruit, schoon water erin, LPG bijvullen. Camperetiquette is simpel en niet onderhandelbaar: gebruik aangewezen dumpstations (die zijn in de meeste steden aangegeven), gooi nooit iets in een afvoerput langs de weg, neem afval mee als de vuilnisbakken vol zijn, en houd het geluid van de generator en het schuiven van de deuren tot een minimum na donker. We rijden oostwaarts over Lindis Pass (SH8, top op 971 meter) naar Omarama en het Mackenzie Basin. Wānaka naar Omarama is ongeveer 140 kilometer; Omarama naar Tekapo voegt er nog eens zo’n 95 aan toe.
Lente noordoostenwinden duwen de hoge graslanden, en de camper zwalkt in de windstoten. Dat is het signaal om op hoffelijkheid te leunen: rij volgens de omstandigheden, houd goed links, en gebruik de trage-voertuigen-inhammen gul. We laten niemand inhalen; in plaats daarvan geven we links aan als we een afslag nemen en laten we de rijen opruimen. Inhaalplekken zijn om in te halen, niet voor picknicks.
De regels voor vrij kamperen zijn hier streng—zelfvoorzienend alleen waar de borden het toestaan—dus kiezen we voor een DOC-locatie bij Lake Pukaki voor één nacht, en daarna een vakantiepark in Tekapo om op te laden en op te warmen. Het laatste stuk terug naar Christchurch gaat via Fairlie en Geraldine (ongeveer 230 kilometer van Tekapo), de gevlochten rivieren die zich uitstrekken naar de Canterbury Plains. De reis voelt langer dan de cijfers, omdat het Zuidereiland zijn eigen cadans leert. Bergpassen in de lente belonen vroege starts en conservatieve beslissingen; eenbaansbruggen werken soepel als iedereen de borden leest en geduldig voorrang geeft; en campermanieren—het stoppen aan de kant, het goed beheren van afval, het respecteren van rustige uren—kopen goodwill die belangrijk is op smalle wegen.
We eindigen met een schone tank, een lichter vuilnisbakje, en het bevredigende gevoel dat op dit eiland hoffelijkheid net zo essentieel is als diesel.