The Grammar of Warm Hands

De eerste keer dat ze de kas binnenstapt, is de lucht zacht als brood en beslaan haar brillenglazen. De stad buiten is vol stof en hoeken, de soort kou die knijpt totdat je de randen van jezelf vergeet. Hierbinnen bloeit haar gezicht vochtig op. Een man knielt naast een tinnen bak, een vijgenboom snoeiend met de zorgvuldige precisie van iemand die dingen heeft gebroken en daarvan heeft geleerd.

Hij kijkt op. Zijn glimlach is kort, bijna een reflex, maar zijn ogen blijven stabiel, het soort dat zal wachten. Ze heft haar handen op, verontschuldigend in een taal die hij niet kent, voor het storen, voor het druppelen op de tegels. Hij antwoordt met zijn eigen taal, een kleine kanteling van zijn hoofd en een gebaar naar de bank bij de radiator.

Haar jas kraakt als ze hem uittrekt. De radiator sist. Hun woorden blijven in hun kelen; hun handen beginnen te spreken. Ze komt de volgende dag terug, en de dag daarna, elke keer ruilend de stilte van de glazen koepel voor de grammatica van bladeren en water.

Hij laat haar zien waar de aarde korst, hoe ze het oppervlak met haar vingers kan breken zodat de wortels kunnen ademen. Hij wijst naar een mot als een stukje papier op een begonia. Ze knikt, ook al kent ze zijn woorden niet, omdat de warmte in zijn stem haar vertelt dat het geen gevaarlijke woorden zijn. Ze leert de namen op kleine bordjes—Latijn, dan een lokale naam, dan iets anders dat iemand met een bot potlood heeft gekrast.

Wanneer ze een naam nadoet en het verkeerd heeft, lacht hij, niet uitlachen, maar samen lachen, met open handen, een vriendelijke overgave. Hij neemt haar hand en plaatst haar vingertoppen op een knooppunt op de stengel, drukt zachtjes totdat ze de knoop voelt. Ze ademt in. De instructies glijden door hun huid.

Ze verzinnen een taal opgebouwd uit aanraking en nadruk. Wanneer ze om de tijd vraagt, tikt ze op haar pols en trekt haar wenkbrauwen op; hij houdt zijn hand plat en veegt eroverheen in een geduldige zonsopgangboog. Wanneer ze grappig is, kijkt ze vanonder haar wimpers en laat haar knokkels zijn mouw raken; hij doet alsof hij beledigd is door zijn hart te bedekken en twee stappen achteruit te wankelen. Om ja te zeggen, tikt hij twee keer op haar knokkels; om nee te zeggen, één keer en dan een zachte druk.

Opnieuw is een duim die een cirkel op haar handpalm tekent. Genoeg is zijn handpalm die boven de hare zweeft, de warmte een gewicht zonder contact. Ze wisselen namen uit door ze te schrijven waar de huid dun is—zijn op de binnenkant van haar elleboog, blokletters die zich naar haar vormen: Luka. De hare op de bal van zijn duim, een geluid dat als wind smaakt: Mei.

Wanneer hij het verkeerd uitspreekt, wordt haar naam een lach die geen correctie nodig heeft. Soms vindt hij haar op een bankje met haar reisboek open, zonder te lezen. Hij vraagt niet waar haar woorden heen gaan als ze haar alleen laten. In plaats daarvan vouwt hij een blad in haar hand en sluit haar vingers eromheen.

Hij heeft een snee op zijn duim van de vijg; ze merkt de heldere mond ervan op wanneer hij dat niet doet. Ze raakt zijn pols aan om hem te stoppen en steekt haar eigen hand uit, vragend. Hij biedt de wond aan als een bekentenis. Ze scheurt de hoek van een servet uit haar zak, een warme vierkant met een koffievlek, en wikkelt het om zijn duim, trekkend totdat het een beetje bijt.

Zijn adem stokt. Hij leunt, niet om te kussen, nog niet, maar om zijn voorhoofd tegen de kromming van haar schouder te laten rusten, de naad waar het lichaam de geruststelling van een kind herinnert. De kas tikt en ademt om hen heen. Wanneer hij zijn hoofd optilt, tekent hij een kleine cirkel op haar sleutelbeen: opnieuw.

Buiten is de stad een korrel zout en de glinstering van oude ijs. Hij laat de sleutels van de kas aan een haak en gebaart naar zijn eigen jas—kom. Ze lopen onder strengen broze lichtjes die iemand na het festival heeft laten hangen. Verkopers pakken papieren lantaarns in die eruitzien als manen die klaar zijn om neergelaten te worden.

Bij een kraampje koopt hij kastanjes, verdeelt de zak tussen zijn handen en legt de helft in de hare. De schalen zijn heet genoeg om te prikken; ze sist door haar tanden en hij lacht, dan reikt hij om over haar vingers te blazen, de warmte van zijn adem ontmoet haar huid in een kleine, privé weersomstandigheid. Wanneer een straatmuzikant een lied speelt waarvan geen van beiden de woorden begrijpt, stapt hij achter haar en raakt haar heupen aan met zijn vingers, vragend—een duw, een trek, hun lichamen leren dezelfde maat. Ze deinen in een bubbel van warmte in een oceaan van kou, choreografie verzinnend uit de manier waarop ze over elkaar gissen en correct raden.

Er zijn details die hij haar niet vertelt omdat er geen gemeenschappelijke woorden voor zijn. De telefoontjes van zijn broer die hij afwijst, de nette plakjes verplichtingen die hij herschikt. De goedkope kamer waar hij naar terugkeert met de kachel die ratelt als tanden. Ze draagt haar eigen geheimen in de helling van haar schouders: de brief die in de achterkant van haar boek is gestoken, degene die nog-niet-ja zegt maar dierbaar is voor de moeder van iemand anders.

In plaats daarvan tonen ze elkaar de dingen die hebben geleerd stil te blijven. Hij neemt haar mee naar de overwinterende vijver waar ijs een huid vormt en water eronder ademt, hij klopt met zijn knokkels en wacht om het doffe antwoord te horen. Ze leidt hem naar het busstation met de grote kaart van slagaders en geeft hem een munt om in de route te drukken waar hij van droomt, die hij in een lus drukt die hem ongeacht hier terugbrengt. Hij raakt zijn keel aan, dan zijn borst, dan de lucht tussen hen—zijn versie van de waarheid.

Ze antwoordt door zijn handpalm plat tegen het midden van haar borstbeen te drukken, waar zijn aanraking past alsof een sleutel wordt geprobeerd. Wanneer de mededeling op de deur van de kas verschijnt—renovatie: gesloten twee weken—is zij degene die het als eerste ziet. Het woord steekt uit een taal die ze kan lezen. Ze kijkt terug naar de vijgenboom die de vorm van zijn handen heeft geleerd en denkt aan verstoorde wortels.

Ze vindt hem zand vegend van het betegelde pad en heft het papier op als een vreemde vogel met een gewonde vleugel. Hij tuurt naar de letters, knikt langzaam, dan fronst hij bij de data waarnaar ze wijst. Haar tijd hier dunner met hen. Ze probeert binnenkort in zijn taal te zeggen, maar het valt als een munt die niemand oppakt.

Hij neemt haar pols en draait haar handpalm omhoog, schrijft daar met zijn vingertop de dagen—maar dan stopt hij en schudt zijn hoofd. Hij drukt zijn open hand tegen haar wang en houdt hem dan leeg in de lucht, de meest welsprekende uitdrukking van kun je blijven? die ze ooit heeft gezien. Mei tilt zijn hand naar haar lippen en laat de warmte van haar adem de dingen beantwoorden die ze niet kan oplossen.

Ze verspillen de dagen niet. Hij laat haar zien hoe ze een stekje moet nemen, de langzame operatie van kiezen waar een leven kan splitsen en toch doorgaan. Hij maakt een papieren pot van een krant, elke vouw steviger dan de vorige, een klein huis voor een kwetsbaar ding. Ze vult het met aarde, haar vingers zwart tot aan de maantjes van haar nagels.

Hij geeft haar het mes, en ze kijkt hem een keer aan, een nerveuze vraag, voordat ze het plaatst. Sap parelt bij de wond als tranen; hij veegt het weg met een duim en knikt. Hij neemt het afgesneden groen en stopt het in zijn papieren huis, drukt de aarde aan met een knokkel zoals hij woorden in haar hand heeft gedrukt. Wanneer hij de pot optilt en het haar aanbiedt, is het zowel een geschenk als grammatica: we behoren tot deze zorg.

Ze neemt het aan, verrast door hoe licht het voelt. Hij raakt zijn borst aan en dan het kleine plantje en tikt dan twee keer op haar pols. Ja. De laatste avond eindigen ze weer op het bankje bij de zoemende radiator.

De kas is leeg van bezoekers en geluid behalve het druppelen van een ergens vergeten slang. Buiten het glas beginnen dikke vlokken te vallen, lusteloos als as. Hij zit te dicht om beleefd te zijn en wikkelt zijn sjaal om beide kelen, een enkele cirkel van warmte die hen bindt. Ze zet de papieren pot op de vloer tussen hun laarzen en schopt er een kleine gracht omheen met haar hak, een kinderbeschermingsspreuk.

Hij tilt haar hand op zonder te kijken en spreidt haar vingers, volgt de lijnen als een kaart die hij half heeft gememoriseerd. Dan draait hij haar handpalm naar beneden en krult haar hand tot een vuist, zijn vingertop omsluitend waar de pols het sterkst is. Hij kijkt op. Ze weet wat hij zegt, zelfs zonder de woorden: ik zal je uit mijn hoofd leren.

Ze drukt zijn knokkels tegen haar mond, de kleinste kroning. Ze zitten zo lang nadat hun huid vergeten is verlegen te zijn. Wanneer de deuren 's ochtends voor renovatie sluiten, loopt hij met haar mee naar de bus die haar naar de luchthaven zal brengen. Haar kofferwielen stotteren over naden in de stoep; ze past zich aan, hij stabiliseert, hun gang een gezamenlijke uitvinding.

Aan de rand van het perron zet ze de papieren pot in zijn handpalm en schudt haar hoofd wanneer hij probeert het terug te geven. Nee, articuleert ze met haar vingers, haar duim die langzaam over zijn knokkel strijkt: opnieuw. Jij houdt deze. Ze raakt haar borst aan, tikt dan op de papieren pot, en maakt dan een cirkel op haar handpalm.

Wanneer ik terugkom. Hij stopt het kleine ding in zijn jas als smokkelwaar. Hij schrijft op het beslagen raam van de bus met zijn vinger—letters waarvan ze weet dat ze niet de hare zijn maar die ze toch kan voelen terwijl ze ze zilveren, dan vervagen, dan verdwijnen. De bus rijdt weg.

Hij houdt één hand uit naar de lege lucht totdat de kou weer zin heeft. Zonder haar bewegen de dagen als karren die door een gang worden geduwd, een beetje geratel en dan stilte. Luka geeft de stek te weinig water en dan te veel, maakt zich zorgen, past aan. Hij praat tegen het, woorden die geen vertaling nodig hebben omdat de plant alleen naar de toon luistert.

Hij herinnert zich de vorm van Mei's hand rond aarde, de manier waarop haar glimlach zijwaarts arriveerde en dan de hele kamer innam. Ze is een tedere blauwe plek die hij indrukt, genoeg om zich levend te voelen. Mei wordt wakker in een bed dat niet van haar is met licht van een andere breedtegraad in de gordijnen en denkt aan het gesis van de radiator, hoe het blijf zei in een taal zonder beloften. Ze blijft vergeten en dan herinneren dat afscheid een deur is waar je steeds weer doorheen moet lopen totdat het opent naar iets anders.

Op de derde ochtend vindt ze een van zijn kastanjes op de bodem van haar jaszak, glanzend als een warme oog. Ze houdt het zo stevig vast dat de ronding een afdruk achterlaat. De lente maakt een gerucht van zichzelf rond de randen—druppels, groen in naden. Wanneer de kas opent, is de lucht binnen zwaar van nieuwe vernis en oude chlorofyl.

Hij is er vroeg, voor de eerste bezoekers, en het geluid van de deursluiting laat zijn schouders nog steeds schrikken. Hij beweegt door de kamers, dingen weer op hun plek zettend. Bij de vijg stopt hij. De stek is niet langer een stek; het heeft besloten een plant te zijn.

Hij denkt aan haar duim op zijn huid, de onuitsprekelijke belofte ervan. Hij weet niet of of wanneer haar route terug zal buigen. Hij weet alleen waar hij moet wachten. Hij zet de plant op de bank bij de radiator en kijkt op als de deur open ademt en iemand binnenstapt, brillenglazen beslaand, jas vochtig, een kleine tas die tegen haar knie stoot, een silhouet dat hij kent als de binnenkant van zijn handen.

Of misschien is het een vreemdeling die een vraag zal worden. Hij wrijft zijn handpalmen samen, voelend hoe de zin zich verzamelt waar huid huid ontmoet, en draait zich naar de deuropening met beide handen open.