Where Color Hums

Bij schemering, wanneer de getijden hun koele hand op de pier legden en meeuwen door de lucht krasten, hing ze een rij van papieren manen aan een roestige haak. Elke lantaarn was een verschillende tederheid, geknipt met kleine spleten zodat de wind erdoor kon fluisteren. Hij zette zijn cello-koffer neer op een stapel kreeftenkratten en stemde af uit het hoofd, door het zout, door de kleine pijn van doorleefde tederheid aan zijn vingertoppen. Toen hij de strijkstok voor de eerste keer over de snaren trok, veranderde de noot de lucht in glas.

Ze keek op en bestudeerde hoe de lantaarns trilden, de reflectie wiebelend op het water als de buik van een slapende vis. Hij speelde weer, zachter, en zij reageerde door één lantaarn op te tillen en deze twee keer te laten zakken, een knik in de grammatica van lampen. Hij antwoordde met een figuur die steeg en daalde. De haven voelde op dat moment alleen maar bevolkt door het luisteren.

Ze kwamen de volgende avond terug omdat ze beiden niet anders konden. Ze bracht een stel kleinere lantaarns in de vorm van zwaluwen en prikte hun draden tussen de kieren van de pierplanken zodat ze leken te huppelen. Hij vond een strook rood stof en bond deze nabij de frog van zijn strijkstok, een teken dat de kleur van de muziek veranderde als hij moed wilde uitdrukken. Ze bouwden een woordenboek in de cadans van zijn pols en de helling van haar lampen.

Wanneer ze een lantaarn aan de laagste trede van een kromme ladder hing, betekende dat verlangen; wanneer hij de open snaren streelde en liet samenvloeien, betekende dat blijven. Op een door de mist doordrenkte nacht liet ze hem een klein steentje achter, beschilderd met een blauwe golf; hij stopte het in zijn zak en speelde een lijn die klonk als een kustlijn die wegslijt. Hij zei nooit dank je wel. Hij liet de noten zich verzamelen rond de plek waar dank je wel zou passen en liet hen naar zichzelf luisteren.

De eerste keer dat ze hem volgde weg van het plein, draaide hij zich niet om om te zien of ze kwam, maar hij legde zijn hand op de palen en luiken alsof hij kruimels brood achterliet, en zij volgde elk spoor zodat er geen twijfel was dat ze het begreep. Zijn werkplaats bleek een kamer boven een visboer te zijn, met een plafond de kleur van oude parels en ramen die hars en vloed ademde. Houtschaafsel krulde op de vloer als bleke schelpen. Hij raakte de ribben van een onafgemaakt instrument aan met de rug van zijn vingers en zij stond dicht genoeg om de trilling in het hout te voelen toen hij het, slechts één keer, aanraakte.

Ze vroeg niet om aan te raken. In plaats daarvan rolde ze haar mouwen op en veegde een hoek waar de stof zich in een luie spiraal had opgehoopt, en rolde toen een vel rijstpapier uit op een bank en schilderde een kleine vuurtoren in krijtachtige wit- en grijstinten, het licht zelf een lege cirkel die de kamer leek te vullen. Hij staarde ernaar en tekende toen, met een zwartgeblakerde vingertop, een mot op de achterkant van haar pols. Ze glimlachte naar de fragiele vleugels, knikte en blies erop, alsof ze wilde testen of het ooit zou kunnen wegvliegen.

Tegen het einde van de winter had de haven hun rituelen geleerd. Oude mannen op banken stopten met het kauwen van hun tabak halverwege hun zin om haar te zien de lont van een lantaarn aansteken met een takje rozemarijn. Kinderen begrepen dat de cellist met de getijden begon, niet met de klok. In de werkplaats zette hij soms de cello tegen zijn borst en sloot zijn ogen, niet luisterend maar voelend, de lage G-snaar als een bar van gebakken brood onder zijn borstbeen.

De eerste keer dat het rinkelen begon, deinsde hij niet terug, draaide alleen de scroll een fractie en wachtte tot de wereld zich weer rechtzette. Die nacht, toen ze een lantaarn ophief die was gesneden met een patroon als regendruppels en deze liet draaien aan zijn draad, speelde hij de regendruppels en ook het dak waar ze tegenaan sloegen en ook de pauze daarna. Maar aan het einde sleepte hij zijn vinger over zijn oorlel en kantelde zijn hoofd. Ze kwam dichterbij en tikte twee keer op het bot achter zijn oor, een vraag aangeboden met de zorg van een hand die boven een slapend dier zweefde.

Hij hees zijn schouders en maakte een golfbeweging met zijn vingers alsof hij de manier toonde waarop warmte de weg laat zwijmelen rond het middaguur. Ze drong niet aan. Ze gleed met haar palm over zijn onderarm, één, twee, drie, en hij begreep dat dit een telling van ademhalingen was en geen rekening van kosten. Laat in die maand zwol er een storm op, een stroom van leisteen en leisteen en toen een naad die betekende dat het zou splijten.

Haar studio, een smalle kamer met een gebarsten pleisterengel boven de deur, nam de eerste klap van de regen aan alsof het regen was en de tweede alsof het een zegen was. Bij de derde gaf het dak zich over. Hij arriveerde doorweekt, zijn strijkarm gewikkeld in een geolied doek, en vond haar met een steelpan aan het leegscheppen terwijl de papieren manen als gescheurde bloemblaadjes tegen de vloerplanken lagen. Hij zette de koffer hoog op de vensterbank en knielde naast haar, de twee van hen bewegend in een ritme dat geen dirigent nodig had.

Toen het water op de planken tot glans was gedaald, droeg hij een lantaarn naar de drempel en stak deze aan met handen die trilden van de kou. Ze duwde het natte papier met haar blote voeten naar de hoek, doopte toen haar penseel in de opgehoopte modder en trok lijnen over de vloer, een walvis met een huis op zijn rug, een draad die van de schoorsteen naar de lucht liep. Hij keek hoe haar mond onverstaanbare klinkers vormde naar de walvis, alsof ze het zonder lucht een naam gaf. Toen ze klaar was, drukte ze de penseel in zijn hand en hij antwoordde door de cello met zijn vingertoppen aan te slaan, niet met de strijkstok, de klap en de brom maakten van de plassen trillende cirkels.

Je kon je voorstellen, als je het moest zeggen, dat de vloer leerde de maat met hen bij te houden. De dagen na de storm waren verlicht als wonden, rauwe schittering rond de randen van verlies. Ze bouwde weer op met wat ze had, en wat ze had was een zak vol draad en genoeg papier om de lucht gedachten te geven. Hij repareerde een scheur in zijn betere instrument en ontdekte, bijna per ongeluk, dat als hij de achterkant tegen de muur zette en speelde, hij de vorm van de noot door het pleisterwerk kon voelen terugkeren wanneer zijn oren weigerden.

Ze begon haar lantaarns te markeren met meer dan bladeren en vissen; ze knipte oren en handpalmen en kleine hartjes uit met een inkeping, en soms een oog dat een spiraal was, zoals een schelp denkt. Hij antwoordde op haar nieuwe sneden met ritmes die ze kon tellen in haar sleutelbeen. Hij plukte een patroon tegen het hout en zij drukte haar palm tegen de zijkant van het instrument en knikte wanneer ze het voelde, het licht dat in haar ogen verschuift met elke puls. Het leek hen beiden alsof de wereld hen de hele tijd had geprobeerd te vertellen dat geluid slechts één soort aanraking is.

De uitnodiging kwam gevouwen binnen een object in plaats van papier. Een koerier leverde een porseleinen schip af met een zeil dat het licht van het raam ving. Het was geglazuurd in de kleur van de zee wanneer deze doet alsof ze ondiep is. Ze kantelde het, keek hoe de glans gleed, en droeg het toen in haar armen naar de pier als een brood.

Hij zag het en begreep dat iemand ver weg haar licht had gezien en wilde dat het zou reizen. Hij speelde een melodie als een havenarbeider die een lijn losmaakt en weer vastbindt, een melodie met de wieg van vertrouwen en de pijn van de kosten. Ze zette drie lantaarns in een driehoek en tilde er één op, toen een ander, en toen de derde, alsof ze in volgorde vroeg. Hij legde zijn hand op zijn borst waar de ribben harpachtige vormen maakten onder de huid.

Haar adem stokte, iets als een lach zonder geluid, en ze hief een zwaluwlantaarn hoog genoeg om het een ster te maken. Hij schudde zijn hoofd, niet zeker of ze vroeg of ik moet vliegen of beloofde ik zal terugkomen. De timing tussen hen, ooit zo schoon als een metronoom, struikelde en corrigeerde te veel. Ze liet het porseleinen schip die nacht bij hem achter, en hij hield het op de vensterbank waar het de botten van het zonlicht verzamelde.

Voor het eerst sinds de dag van de in elkaar gepuzzelde vuurtoren, nam de afwezigheid een stoel en maakte zich groot aan hun tafel. Hij kwam laat en vertrok vroeg. Ze stak haar lantaarns aan in nerveuze clusters en stapte toen achteruit alsof ze verrast was door haar eigen helderheid. Hij had een kleine drum op zijn bank en tikte patronen met de hiel van zijn hand totdat hij er een vond die opklonk, zelfs wanneer zijn oren alleen maar het wintergeruis opvingen.

Hij nam het mee naar het plein en speelde met de hiel en toen de vingertoppen en toen de volle hand, en stuurde roepjes de lucht in als een vogel die verteld is dat er misschien een ander van zijn soort ergens in het bos is. Ze stond achter hem, onzichtbaar, en projecteerde een troep papieren schaduwen over een muur terwijl de drum sprak. Wolven, kraanvogels, een vuurtoren wiens licht om de wolven en kraanvogels heen wikkelde als een lint. Hij stopte en drukte de drum tegen zijn oor en hoorde niets, alleen de holte van een klein lichaam dat gemaakt was om lucht vast te houden.

Hij draaide zich om en daar was ze, vingers gekleurd indigo, haar haar optillend om hem de plek achter haar oor te laten zien die hij maanden eerder had aangeraakt. Hij legde zijn open hand op de holte van haar keel, ving de kleine trilling van haar pols op, en liet zijn hand daar lange tijd rusten. Ze vertrokken niet voordat de mistfluit zijn lange dierlijke geklaag over de duisternis zond, en beiden keken op alsof ze werden geroepen door een naam die geen van beiden kon uitspreken. Ze ontmoetten elkaar bij de vuurtoren op een nacht te kalm voor waarschuwingen.

Ze had haar lantaarns langs de trappen opgehangen in een opeenvolging van kleuren die veranderden naarmate je omhoog ging: lage blauwtinten die zuchtten, snelle groenen die aan de adem trokken, en oranje tinten die je maag deden herinneren. Hij bracht de cello en de drum en nog iets, een dunne ring die hij uit esdoorn had gesneden, de nerf eromheen als een kleine rivier. In het licht van de lantaarn draaide ze de ring in haar hand, en gleed deze toen over zijn strijkhand, zo zacht als het terugleggen van een vis in het water. Hij zette het instrument niet op zijn schouder maar tegen de ijzeren leuning die de kamer opwentelde en trok de strijkstok.

De hele vuurtoren zoemde, de leuning wakkerde de toon aan en droeg deze de vloer in, de muur in, het glas in. Ze plaatste haar handen plat en vernauwde haar ogen, voelend de zoem in de kussentjes van elke vinger, de trilling die door haar opgestoken armen reisde naar een deel van haar dat altijd had geloofd in onzichtbare bruggen. Mensen verzamelden zich op de rotsen buiten, aangetrokken door het bloeien en vervagen van licht dat de maat hield met zijn woordloze lied. Toen hij eindelijk stopte, bleven de lantaarns nog een moment pulseren, als een hart dat het laatste ding dat het liefhad, zich herinnerde.

Op de ochtend dat het schip zijn touw naar de pier gooide en een zwarte naad langs de lucht trok, ging ze naar zijn werkplaats met een strak opgerolde doek. Hij had de nacht doorgebracht met hars in een klein blikje te schrapen en een klein blok hars te polijsten totdat het glansde als honing. Op zijn bank lagen het porseleinen schip, de blauwe golfsteen, de mot die ze allang van haar huid had gewassen, opnieuw getekend op een stukje papier met een potloodstompje. Ze raakte elk item aan alsof ze ze in volgorde las.

Hij reikte naar een kleine houten doos die hij had gemaakt met twee compartimenten. In het ene plaatste hij een veer, een sleutel zonder deur, drie visschubben en een stuk van de rode stof van zijn strijkstok. In het andere, niets. Hij sloot de deksel en drukte het in haar handen, nam toen de doek en rolde het uit.

Hij zag zichzelf daar, niet als een gezicht maar als een huis op de rug van een walvis, een vuurtoren drijvend in een kom van de zee met lantaarns hangend aan sterren. Ze hief beide armen op alsof ze de geest van wat niet tussen hen paste wilde omarmen. Hij stapte voorzichtig in die ruimte, hoe dan ook. Ze ging.

Er was geen uitleg in het bewegen van voeten over een loopplank en geen excuus in de manier waarop ze haar kin hief en het zout als medicijn inademde. Hij stond op de pier en keek hoe het schip langzaam draaide als een gedachte en koers zette naar de lijn waar de lucht doet alsof het land is. Hij zwaaide niet. Hij nam de drum en tikte het patroon dat betekende ik ben hier, en legde zijn oor niet op de drum maar op de houten planken van de pier, luisterend naar het antwoord dat het water zou kunnen geven.

Weken later arriveerde er een envelop zonder brief, alleen een enkele lantaarn, plat gevouwen om de reis te overleven, gesneden met een patroon als een mot en een spiraal en een lege ring. Hij naaide het met draad en hing het boven zijn bank, en 's nachts, wanneer hij de cello tegen de muur leunde en speelde zonder te luisteren, zwaaide de lantaarn in kleine bogen, tekende leestekens in de lucht. In de nieuwe stad was het licht anders. Haar studio had uitzicht op een estuarium waar de getijden de tijd namen om te beslissen aan wie het toebehoorde.

Ze hing haar lampen aan een spijker die in een balk was geslagen en ontdekte dat wanneer ze een lantaarn sneed met de herinnering aan zijn drum, het schaduwen wierp als vingerafdrukken. Ze nam de houten doos die hij haar had gegeven en plaatste de sleutel zonder deur op de vensterbank wanneer ze thuis wilde oproepen. Ze volgde de lengte van de rode stof over haar eigen pols als een pols wanneer ze moed nodig had. In de markten vond ze schelpen met gaten en rijgde deze aan een draad, en hield ze tegen haar oor om iets te horen dat als een kust klonk, zelfs wanneer de stad zwaar sliep.

Ze schilderde een vuurtoren op een geleende muur, zijn licht niet wit maar de amberkleur van hars, de zwaai ervan hetzelfde als zijn strijkstok wanneer hij ja bedoelde. Aan de andere kant van de oceaan vond hij 's avonds zichzelf op de pier, spelend voor de ijzeren leuning en de houten planken en de schenen van banken, liet de trillingen dragen wat zijn oren niet konden vangen. Soms, zonder waarschuwing, knipperde de werkelijke vuurtoren in een sequentie die slechts twee mensen in de wereld konden lezen, en hij glimlachte, en het water, dat altijd vertrouwelijk was, maakte zijn gezicht een moment glad en keek terug naar de lucht.