In het hart van de getransformeerde maan van Jupiter, Europa, doet zich een crisis voor die de bestaan van de menselijke kolonie bedreigt. Een kolonist, Elara, pakt de uitdaging op, gedreven door een persoonlijke wraakzucht en een wanhopige hoop op overleving.
Elara stond aan de rand van de ijsrug, haar blik verloren in de blauwachtige tint van de vriesuitgestrektheid die zich zover als haar ogen reikten, uitstrekte. Het terraformingproces had Europa leefbaar gemaakt, maar het had ook onvoorspelbare veranderingen met zich meegebracht. Onverklaarbare seismische activiteiten begonnen de rust van de kolonie te verstoren, en vandaag was het heftiger dan ooit. Haar communicator piepte.
Het was een noodsignaal van een van de mijnlocaties. Met een diepe zucht startte ze haar rover, waarbij ze het geruststellende licht van de kolonie achterliet. De reis was gevaarlijk, de koplampen van haar rover konden nauwelijks door de sneeuwstorm heen schijnen. De mijnlocatie verkeerde in chaos.
Drones die het lieten afweten, apparatuur bedolven onder de sneeuw, en in het midden van alles een enorme ijsbreuk die er eerder niet was geweest. Elara voelde een brok in haar keel. Haar man, Atlas, had de opgraving geleid toen de grond onder hem wegviel. Vastberaden daalde ze de kloof in, haar hart bonsde in haar borst.
Naarmate ze dieper ging, merkte ze vreemde, buitenaardse formaties op op de ijzige wanden. Ze hadden niet alleen ijs gedolven, maar iets... buitenaards. Tussen het puin vond ze de helm van Atlas, met de vizier gebroken. Ze hield hem dicht tegen zich aan, haar hart brak samen met de helm.
Ze hoefde niet naar een lichaam te zoeken. Ze wist dat hij weg was. Maar de vreemde buitenaardse structuren wekten haar nieuwsgierigheid. Ze leken te trillen van een vreemde energie.
Dagenlang bestudeerde ze ze, gedreven door de behoefte te begrijpen wat het leven van haar man had geëist. De formaties waren niet natuurlijk; ze maakten deel uit van iets groters, iets levends. Ze waren een onderdeel van Europa zelf, die heftig reageerde op menselijke inmenging. Elara besloot in actie te komen.
Ze wijdde zich aan het vinden van een oplossing, om op de een of andere manier te communiceren met de maan, om te pleiten voor coexistentie. Ze begon met het aanpassen van het terraformingproces, door een nieuwe set parameters in te voeren om het meer compatibel te maken met de unieke omstandigheden van Europa. Langzaam begonnen de seismische activiteiten af te nemen. De buitenaardse formaties reageerden op Elara's veranderingen, hun gloed verzachtte.
Voor het eerst in maanden liet Elara zichzelf hoop toelaten. Ze had niet alleen haar mensen gered; ze had de herinnering aan Atlas geëerd. Terwijl ze opnieuw op de ijsrug stond, kijkend over de rustige uitgestrektheid van Europa, wist ze dat hun overleving een prijs had. Ze moesten de wereld waarin ze leefden respecteren, en niet alleen uitbuiten.
Ze hield de gebroken helm dicht bij zich, fluisterend een stille belofte in de ijzige wind. 'Hier op Europa zullen we niet alleen overleven, Atlas,' zei ze, haar stem weerkaatsend in de stilte. 'We zullen gedijen. Voor jou, voor ons, voor de hele mensheid.'
