In oktober verandert de Blue Ridge in een langzaam voortschrijdende optocht, en de 45 mph limiet op de Parkway maakt het officieel. Deze route begint en eindigt in Roanoke, Virginia, en slingert langs klassieke uitzichtpunten en trailheads terwijl je even in kleine stadjes stopt voor een warme koffie en een snelle hap. Het draait allemaal om de juiste tempo: vroeg in de ochtend vertrekken, korte stops maken, en tanken en eten buiten de Parkway. In twee dagen en zo'n 360 mijl bezoek je Mabry Mill, Doughton Park, het gebied rond Grandfather Mountain en Floyd, waarbij je het verkeer van bladerenzoekers in balans houdt met timing en uitkijkpunten. De kleuren zijn de trekpleister; de keuzes—waar je stopt, waar je doorrijdt, en waar je eet—maken het onvergetelijk.
We starten bij de toegang tot de Parkway in Roanoke, vlakbij mijlpaal 120, in een viercilinder wagen met goede remmen en nieuwe ruitenwissers. Het plan is een twee-daagse klokwijzerlus: naar het zuiden richting Mabry Mill, over de hoge weiden rond Doughton Park, 's avonds in Blowing Rock, en dan weer naar het noorden met een omweg voor de lunch in Floyd voordat we in Roanoke eindigen. De inzet is simpel. In het hoogseizoen vormen zich colonnes achter voorzichtige bestuurders en foto stops zijn meestal al tegen de ochtend druk bezet.
De Blue Ridge Parkway heeft een constante snelheidslimiet van 45 mph, vaak lager in de buurt van bochten, tunnels of werkzones, en rangers handhaven dit. Er is geen brandstof op de Parkway, de mobiele service is onbetrouwbaar, en de hoogteverschillen zorgen ervoor dat je op de ene uitkijkplek in de mist zit en op de volgende in de stralende zon. We plannen onze tijd net zoals we benzine begroten: we starten bij zonsopgang, gebruiken parkeerplaatsen om snellere auto's voorbij te laten, en maken gebruik van uitritten voor diensten. Dag 1 begint voor zonsopgang.
Roanoke naar Mabry Mill is ongeveer 56 mijl (MP 120 naar MP 176), zo'n 90 minuten bij een ontspannen tempo met een snelle stop bij het Rocky Knob gebied als de zichtbaarheid goed is. We komen vroeg aan bij het Mabry Mill Restaurant; op piekdagen in oktober is er meestal een rij voor pannenkoeken en country ham om 9:00 uur. De parkeerplaats fungeert als een meter voor de drukte: als hij vol is, lopen we eerst naar de molen en eten we later.
Terug op de weg houden we de koplampen aan voor beschutte bochten en af en toe een tunnel. De late ochtend strekt zich uit over de observatietoren van Groundhog Mountain (MP 188) en Cumberland Knob (MP 217.5), waar de Parkway voor het eerst werd aangelegd. We rollen rond de middag Doughton Park (ongeveer MP 238) binnen. De parkeerplaatsen bij de trailheads kunnen op zonnige dagen vol raken, dus we slaan een lange wandeling over en nemen een picknick bij Brinegar Cabin voordat we verder gaan.
De lunch wordt een specialiteit in een diner aan Main Street in Sparta—10 minuten van de route—omdat steden buiten de Parkway zorgen voor snellere service en brandstof. Van daaruit is het nog ongeveer 56 mijl op de Parkway naar Blowing Rock (MP 294), met het namiddaglicht dat op de stenen beschermmuren valt en vaak een rij auto's bij de toegang tot Grandfather Mountain. We komen rond 17:00 uur aan in Blowing Rock en maken een omweg naar Boone voor het diner bij Dan’l Boone Inn, waarbij we het wachten als een onderdeel van het bladeren seizoen accepteren.
Het doel van Dag 2 is kleur zonder de drukte. We vertrekken vroeg naar Rough Ridge (MP 302.8). Die loopbrug is een beloning bij zonsopgang; om 9:00 uur is de kleine parkeerplaats meestal vol en zijn er geen-parkeerborden aan de zijkant. De Linn Cove Viaduct (MP 304) is de volgende—bochten, uitzichten, en een strikte snelheidslimiet die iedereen eerlijk houdt.
Noordwaarts settelen we in het ritme langs Price Lake en E.B. Jeffress Park, en besluiten bij Fancy Gap of we naar U.S. 52 moeten gaan als het verkeer vastloopt. We blijven op de Parkway en mikken op Floyd via VA-8 (afrit rond MP 165).
De lunch in de Floyd Country Store is een veilige keuze—sandwiches en, op vrijdagen, live muziek. Het ligt zes mijl van de Parkway; we rekenen een uur, tanken bij en sluiten weer aan voor de laatste 45 mijl naar Roanoke. De cijfers van de lus zijn helder: ongeveer 174 Parkway mijlen op Dag 1, zo'n 186 op Dag 2 inclusief de omweg naar Floyd, plus een paar korte zijwegen voor brandstof en eten. De gemiddelde snelheid ligt rond de 35 mph zodra de foto stops en langzame segmenten zich opstapelen.
We houden het weer in de gaten op hoogte, gebruiken lagere versnellingen bij afdalingen, en laten de colonne ademen—we trekken naar uitkijkpunten als er een rij achter ons groeit en wachten bij knelpunten in plaats van te forceren op korte rechte stukken. De conclusie is dat het bladeren seizoen van iedereen is, en het tempo van de Parkway versterkt dat. Accepteer de limiet van 45 mph, plan maaltijden in kleine dorpjes net buiten de bergkam, en je ruilt stress in voor gestaag vooruitgang. De kleuren zijn niet alleen boven je; ze zijn in de routines van de reis—vroege koffie bij Mabry Mill, een diner in Sparta, een in papier gewikkelde lunch in Floyd, en een open uitkijkpunt waar de menigte in de schemering afneemt.
Die geduld verandert een druk weekend in een heldere herinnering.