Under the Veil of the Blackout

Leila, die ethiek onderwijst aan tieners die zowel ethiek als leraren wantrouwen, controleert de aanwezigheidslijst met een gele potlood en raakt de messing schaal aan die op de centrale tafel staat. Deze schaal, die ooit van haar grootmoeder was, weerkaatst nu de felle lichten van de gym in een vage gloed. “Gewichten,” zegt ze tegen niemand in het bijzonder. De schaal heeft ooit munten, sleutels en een geredde spreeuw bevat die even in haar handen werd geknuffeld. Ze plaatst een stapel indexkaarten naast de schaal.

“Namen,” zegt ze. Meer mensen druppelen binnen. Een gepensioneerde rechter met een wandelstok, een bezorger in een windjack, een groenteman met gezwollen knokkels van jarenlang dozen tillen, een student met paarse haren en een notitieboek. Iets verderop stopt een bus met een zucht, en het geluid klinkt als een vermoeide aanmoediging.

Arun duwt een kar binnen met flatscreens die als slapende kinderen zijn vastgebonden. Hij tikt op een scherm; een warmtekaart bloeit op in rood en goud. “Slechts visualisaties. Er zijn geen beslissingen in gebakken,” zegt hij, terwijl hij een vlek van zijn bril wrijft.

Iemand fluistert: “Het is al besloten. We tekenen en jullie noemen het democratie.” Leila hoort het en doet alsof ze het niet hoort; ze kent de fluisteraar en de vorm van de klacht. “Laten we beginnen,” zegt ze, maar haar stem is zacht, en de microfoon is zowel te luid als niet luid genoeg. Op de achterste tribune zitten een trio nachtdienstverpleegkundigen die crackers eten en kijken.

Ze beginnen met bussen. De kaart toont een pulserende ruggengraat van routes tussen het centrum en de ziekenhuizen. “We kunnen de algehele snelheid verhogen door omleidingen vanaf de buitenwijken,” zegt Arun, terwijl hij inzoomt op de buurten tot de straatnamen verschijnen. Een oudere vrouw met een bloemenhoofddoek steekt haar hand op en wacht niet om geroepen te worden.

“Mijn halte is bij de wasserette,” zegt ze. “Als jullie dat nemen, kan ik de zuurstof van mijn man niet duwen.” De bezorger—Toma, zal hij later zeggen—staart naar de vloer en strekt zijn vingers. Hij heeft in natte sneeuw gereden met hete soep die op zijn rug afkoelde. Gelijkheid is een warm appartement aan het einde van een twaalf uur durende werkdag, of het is een leugen die in dit soort bijeenkomsten wordt verteld.

De gepensioneerde rechter, Kline, klaart zijn keel. “Doe alsof je niet weet waar je halte is,” zegt hij. “Kies nu.” Een kleine elektrische glimlach verschijnt op het gezicht van de student met paarse haren, alsof iemand een gevoel heeft benoemd dat ze al kenden. Dan gaan de lichten in de gym uit.

De schermen worden met gênante snelheid zwart; het gezoem van de automaat stopt. Iemand lacht. “Dus dat is het doek,” zegt Leila, half grappend. De kamer verlangt naar de deelname van de maan, maar de ramen zijn hoog en besmeurd met rook.

In de duisternis is de messing schaal enkel gewicht, de indexkaarten een gok. De stad, die nooit stil is, dringt naar binnen—sirenes, een hond, de diepe trein. Leila rommelt in haar tas en haalt korte kaarsen en een doos lucifers tevoorschijn. De dunne vlammen knisperen als geheimen.

“We kunnen praten zonder de beelden,” zegt ze. “We kunnen zelfs denken zonder ze.” Arun opent zijn mond om te protesteren, maar sluit hem weer. De verpleegkundigen kraken hun crackerverpakkingen in het donker. Leila heft de indexkaarten op en schudt de stapel met de flair van een showvrouw.

“Er was een oefening die ik voor later had willen bewaren,” zegt ze. “We doen het nu. Dit zijn rollen. Niet die van jullie.

Vanavond, wanneer je spreekt, probeer dan de huid van een vreemde aan te nemen.” Gegrinnik. De stad is moe van spelletjes. Maar de stroom is weg en de lange nacht is een feit. Leila houdt de schaal omhoog en de kamer wordt, even, een ritueel.

Marisol, een moeder die de huurdersvereniging voorzit en die haat om iemand anders te zijn dan zichzelf, trekt: huurder met een beperking. Joy, die verontwaardiging tweet als een dagelijkse vitamine, kiest: oprichter van een start-up met twaalf werknemers. Sayeed, wiens winkel glanzende aubergines en telefoonladers verkoopt, trekt: vluchteling tiener, een maand hier. Arun trekt: oudere met hittegevoeligheid.

Toma trekt: busplanner, overwerkt. Een stilte valt, een herkalibratie zichtbaar in houding en ademhaling. “Als busplanner,” zegt Toma, rechtopstaand alsof hij geroepen wordt naar de rechtszaal, “heb ik drie dozijn chauffeurs en honderd eisen. Bussen verschijnen niet door morele aspiraties.” Hij gebaart een verontschuldiging naar de vrouw met de hoofddoek.

“Maar ik kan geen bus bij jouw wasserette zetten tenzij we er een van ergens anders nemen.” Arun, die het spookgewicht van de leeftijd die hij heeft getrokken voelt, wrijft over zijn armen. “’s Nachts stijgt de temperatuur in mijn appartement tot negentig graden,” zegt hij, terwijl zijn gebruikelijke precisie rafelt. “Ik heb een bus naar het koelcentrum nodig, ook al zijn er minder mensen die ermee rijden.” Joy, die een torentje van haar vingers maakt, spreekt in de vloeiende taal van facturen en landingsbanen. “Mijn werknemers zijn afhankelijk van een bus die ongeveer op het moment aankomt dat we verwachten.

Als je ze overal dun verspreidt, zijn ze nergens betrouwbaar.” De vluchteling tiener in Sayeed friemelt aan zijn mouw en kijkt naar de deuren alsof ze op slot blijven. “Ik heb een bus laat nodig, na het werk, niet alleen tijdens de respectabele uren,” zegt hij zachtjes. “We hebben een vloer nodig,” zegt Leila, niet als een decreet maar als een aanbod. “Een minimum waar niemand onder valt.

Een garantie, geen hoop.” De woorden ruiken naar kaarswas in plaats van naar beleid. Hoofden knikken. Toma trekt met de teen van zijn sneaker een denkbeeldige lijn op de gymvloer. “Oké.

We komen overeen dat elke buurt een late bus krijgt, ook al is hij dun. Ziekenhuizen en scholen krijgen ruggengraat. Gekartelde luxe aan de rand wordt als eerste gekort.” Joy opent haar mond, sluit hem weer, en opent hem dan opnieuw. “Als ik kan rekenen op een skeletdienst die nooit verdwijnt, kan ik me aanpassen.

Voorspelbaarheid is een rechtvaardigheid op zichzelf.” De stok van de rechter tikt twee keer tegen de vernis. “Maak één regel die je bereid bent om onder te leven in een van deze lichamen,” zegt hij. Niemand lacht nu. Wonen komt als een blauwe plek onder een tweede shirt.

De kaarten, wanneer ze terugkomen, zullen torens en loterijnummers tonen, maar in het kaarslicht verschijnen verhalen. Marisol, als de gehandicapte huurder, beschrijft een appartement op de zesde verdieping met een kapotte lift en een verhuurder die haar "schat" noemt en de huur verhoogt. Een man achterin, die nog niet gesproken heeft, brengt een trillende stem naar voren en vertelt over slapen in een auto bij de rivier toen zijn moeder stierf. De vraag, wanneer deze arriveert, is een oude vraag gekleed in gemeentelijk grijs: wie krijgt het appartement?

De groenteman legt een munt op de tafel en laat deze draaien. “Kop voor mij, munt voor jou?” zegt hij, terwijl hij een grap probeert te maken. De munt wiebelt en valt. “Een loterij,” zegt iemand, in een toon die zowel hoopvol als bitter is.

“Een loterij gewogen naar behoefte,” countert iemand anders. De rechter mopperde over mazen in de wet. Een verpleegkundige zegt: “Als ik nachtdiensten draai, moet dat ook als schade tellen.”

Ze besluiten dat een deel—niemand denkt eraan om het een percentage te noemen—moet worden bewaard in heilige reserve voor degenen wiens lichamen of geschiedenissen dun zijn gemalen, en dat een ander deel willekeurig moet zijn zodat geluk niet alleen straf is. Ze noemen het geen bescherming tegen gokken of stigmatisering; ze zeggen dat het zien van een systeem dat je erkent, niet als een bekentenis van een misdaad moet aanvoelen.

Ze bedenken een beoordelingscirkel, een roterend panel van bewoners die geen hamer dragen, alleen tijd, waar beslissingen kunnen worden ingebracht wanneer ze een leven splijten, en degenen die door die splijting geraakt worden, kunnen spreken. “Je kunt een spreadsheet niet genezen,” zegt Joy, terwijl ze zichzelf verrast. “Maar je kunt een kamer genezen.” Arun krabbelt op een indexkaart en draait deze om om het woord 'vast' te tonen als een bescheiden ster: vloer. Er is ook woede, een noodzakelijke hitte die de beleefde zinnen ontdooit.

Toma, als de planner en niet als de man die soep over zijn rug in zijn sokken heeft laten morsen, zegt: “Jij denkt dat je recht hebt op een bus omdat je rechtvaardig bent. Ik heb recht op rust.” De kamer neemt dit zonder verdediging in ontvangst. Leila krabbelt een diagram van een cirkel op de kaart en schrijft woorden eromheen: stem, tijd, herstel. “Als iemand wordt benadeeld door een beslissing—als hun lijn wordt gewist, als hun rolstoel niet door de deur past—dan zijn we niet alleen verplicht om een uitleg te geven, maar ook om een plek te bieden om de pijn te uiten,” zegt ze.

“We zijn hen een verandering verschuldigd.” Sayeed als tiener ademt uit als een vastgehouden noot. “Soms is rechtvaardigheid geloofd worden,” zegt hij. Elders buiten zucht een transformator en de lichten overwegen terug te keren. Wanneer de stroom weer aan gaat, flikkeren de schermen tot leven met een kunstmatige dageraad.

De warmtekaart lijkt onbeschaamd zeker van zichzelf. Ze voeren de principes in die ze hebben besproken alsof het getallen zijn: een skeletbus overal, late nachtankers, heilige reserve-eenheden, een trekking die niet harteloos is, een beoordelingscirkel die geen rechtszaal is. Het algoritme, gehoorzaam en ongevoelig, hertekent de stad. Een lijn van expresbussen verdwijnt uit een rijke wijk en verschijnt opnieuw als een langzamere vlecht die een openbare kliniek en een school voor kinderen raakt die de belangrijkste taal van de stad nog niet spreken.

Joy is in deze kamer niet langer een oprichter, maar dat is ze; haar ogen bewegen over de kaart als een patiënt die een diagnose leest. “We zullen die expreslijn missen,” zegt ze. Ze zegt 'we' nu alsof het woord een trede van een ladder is. De stemming is niet overweldigend.

Dat is het nooit. Handen stijgen en zweven, handen aarzelen en tillen, sommige blijven op schoot. Leila telt en haalt dan adem. “We sturen de gewichten,” zegt ze.

“En we houden de schaal in deze kamer.” Er is een belofte om over zes maanden weer bijeen te komen, om de mensen uit te nodigen die nooit komen, om op de deuren te kloppen waar niemand op wil kloppen. Ze zullen in sommige van dit falen, zoals ze falen in voldoende slapen, in het bellen van hun ouderen voordat het te laat is. Maar er is ook de zoetheid van een vorm in de duisternis die net waarneembaar is, een erkenning dat rechtvaardigheid wellicht minder een bestemming is dan een praktijk van het gewicht in een schaal leggen, wetende dat jouw munt de volgende zou kunnen zijn die rinkelt. Bij de dageraad ademen de bussen weer.

De bezorger bevestigt een doos op zijn fiets en controleert met scepsis een nieuw schema met een kleine glimlach die hij nooit zal toegeven. De oudere vrouw met de hoofddoek wacht bij de wasserette en kijkt naar de stoom die uit de ramen komt. Een tiener in een jas die van zijn neef is geleend, ontdekt de bus om middernacht en neemt deze over de rivier naar een les die hij had gepland te missen omdat er geen bus was. De werknemers van een start-up klagen in een groepschat en ontdekken dan dat ze, met kleine veranderingen, toch kunnen arriveren.

Het algoritme slaapt in een serverruimte, zich niet bewust van zijn onbedoelde tederheid. In de gym staat de messing schaal leeg behalve voor een enkele indexkaart, die per ongeluk of opzettelijk is achtergelaten, met het woord in potlood geschreven: ons. Leila, die op slot doet, denkt niet aan overwinning maar aan de vraag die haar niet met rust laat: Wat zijn we elkaar verschuldigd als we onze eigen gezichten niet kennen? Ze steekt de kaart in haar zak als een kaart en stapt de ochtend in.