Where the Noise Goes

De wachtkamer zoemt op een manier die ik al kan analyseren, een vage sinusgolf onder de luchtroosters en de koffiemachine, maar ik dwing mezelf om me te concentreren op de sinaasappel die mijn moeder in mijn hand drukt. De schil is koel en heeft deukjes. Wanneer ik met een nagel in de schil prik, geeft het vruchtvlees met een zacht geluidje toe, als het scheuren van droge stof. Citrusolie mist mijn pols.

Mijn moeder glimlacht met haar mond maar niet met haar ogen. Ze zegt, heel zachtjes, dat de wereld voor me is weggerend en erachteraan zal rennen en dat ik het allemaal niet hoef te dragen. Ik knik en doe alsof ik haar geloof. Buiten bakt de hitte de straat en vervormt de lucht boven de tramrails.

Op de derde dag na de installatie kan ik je het exacte aantal trappen tussen ons appartement en de straat vertellen zonder te kijken. Ik hoor de compressor van de koelkast draaien en kan de afnamecurve tot binnen een tiende van een seconde plaatsen. Het raster zit in mijn hoofd als een secondewijzer die ik niet kan voelen totdat ik erom vraag, en dan verscherpt alles. Verkeerspatronen die vroeger in de mist verloren gingen, resolven in rijstroken en voorspellingen.

Wanneer mijn partner, Noel, om een video lacht, kan ik tot op de lettergrepen voorspellen waar hij zal pauzeren om adem te halen. Op het werk beweeg ik ambulances als schaakstukken door de stad en arriveer ik voordat ongelukken gebeuren, en de ongelukken die wel gebeuren zijn kleiner, schoner, de gescheurde randen gladgestreken. Een week later ontmoet ik Mal in een café dat naar slechte koffie en verbrand suiker ruikt. Hij schreef een symfonie over de rivier toen hij tweeëntwintig was en is nooit aan zijn schaduw ontsnapt.

Hij speelt me een fragment voor via de schelle café-speakers en leunt dichtbij alsof hij bang is het te verliezen. Ik luister, maar de noten kunnen niet anders dan een lijst van intervallen worden en een golfvorm die ik met mijn duim wil rechttrekken. Ik hoor waar de cello slist, waar de linkerhand van de violist uit de toon wankelt. Ik zeg, zonder het te bedoelen, dat het derde motief in zichzelf in elkaar valt en sterker zou kunnen zijn als hij zijn frasering rond een prime herhaalt.

Hij staart me aan zoals mensen doen als ze met open ogen in slaap vallen. Hij zegt voorzichtig dat het wiebelen de essentie is. Ik wil het begrijpen. Het raster toont me drie manieren om hem te laten stoppen met mij te haten.

Ik kies de beste en faal toch. 's Nachts open ik de interface van het raster en wandel door mijn geest zoals je door een tuin wandelt, handpalmen omhoog, druppels opvangen. Het gereedschap noemt het hygiëne. Het toont me herinneringswijnstokken die op zichzelf teruglopen, belastende recursie die warmte kost.

Het benadrukt de middag met mijn grootmoeder, de eerste keer dat ze me liet staan op een stoel en uien roeren in een gedeukte pan totdat ze weenden. Er was stoom in die middag, en olie die knetterde, en de geur van komijn die mijn ogen deed tranen. Mijn duim zweeft boven pruimen. De suggestie pulseert, zacht.

Ik zeg tegen mezelf dat het maar één onkruid is, één oude geur. Daarna weet ik nog steeds hoe komijn smaakt. Ik weet nog steeds dat mijn grootmoeder is overleden. Ik kan alleen de manier waarop haar keuken aanvoelde niet scherpstellen, en wanneer Noel vraagt of ik haar mis, zeg ik ja en dat woord is nauwkeurig maar hol, een bel die in een vacuüm wordt geslagen.

Het stormseizoen komt vroeg. Warm water stapelt zich boven de rivier als slechte schulden. Beneden in het Responscentrum is er een hele muur vol schermen, elk scherm een straat, elke straat een gespannen draad. Het raster warmt op onder mijn gedachten terwijl ik de hand van de stad neem.

We modelleren de overstroming als een keelpijn, dan fluisteren we routes naar chauffeurs met achteruitkijkcamera's, duwen een bus om een barrière te vormen, houden een ziekenhuis geïsoleerd totdat het ergste voorbij is. Sirenes bewegen op de kaart als rode libellen. In de hoek van de kamer jankt een zwerfhond die een thuis heeft gemaakt onder de automaten, een hoge ribbon van geluid die niet past bij een van mijn instrumenten. Ik stel het raster in om het te negeren.

Mijn inbox pingt met een update: kwantisatieoptie beschikbaar, verminder emotionele variatie om de doorvoer onder stress te verhogen. Er is een groene knop. De modellen houden stand. Ik druk erop.

Na de update wordt mijn dag een keten van opgeloste problemen die mijn handen nooit raken. Mensen op het werk beginnen te pauzeren voordat ze tegen me praten, alsof ze wachten tot hun mond zich uitlijnt met mijn tijdlijn. Omi van Planning leunt tegen de deurpost van mijn kantoor en komt niet binnen. Haar zoon is ziek, zegt ze, een virus heeft hem in een koorts gedompeld die niet wil breken, en ze houdt haar adem in tussen de testresultaten.

Ik knik en bereken hoeveel uren ze weg kan zijn voordat het dekkingsmodel begint te verzwakken. Tranen staan in haar ogen, een bepaalde refractieve index, een viscositeit die ik kan inschatten. Ik zou je kunnen vertellen hoeveel zout er is, maar niet hoeveel zout het kost. Omi lacht een pijnlijke, rommelige lach en zegt dat ze gewoon zal gaan, en ik reik uit om haar schouder vast te pakken, maar mijn hand stopt in de lucht omdat het raster suggereert dat contact de helderheid van communicatie zou verminderen en het risico van emotionele besmetting zou verhogen.

Later dien ik een verzoek in om die vlag te veranderen, maar ik verstuur het nooit. Noel probeert me te verankeren. Hij neemt me mee naar de nachtmarkt waar we vroeger rondliepen toen we allebei geen geld hadden, toen het kopen van één spies vlees en het delen ervan ons duizelig maakte. De lucht is zwaar van verbrand suiker en diesel, van dat, van de hitte die opstijgt van het bakvet en het kleine gedonder van voeten.

Hij biedt me iets aan op een stok en ik stop het in mijn mond en voel textuur en hitte maar de smaak komt niet aan, alleen een lijst van moleculen en een schok in het signaal wanneer mijn tong de pinyin voor de specerij niet kan vangen. Aan de overkant van de straat slaat een verkoper rozenkleurige jelly op gecrushed ijs en het trilt, prachtig, de trilling precies als elke golfvorm. Noel raakt zijn knokkels tegen de mijne en zegt, zacht, nog steeds jij, oké? Ik tel de hertz van de LED boven zijn hoofd, de manier waarop hij flikkert aan de rand van de menselijke waarneming.

Hij is hier. Ik ben ergens anders uitgelijnd. In de derde week nodigt de stad me uit om een pilot uit te voeren: draadpooling over gemeentelijke activa, een experiment in gedistribueerde aandacht. Het zal me in staat stellen om zes buurten tegelijk te beheren.

De disclaimer scrollt voorbij: kruis-integratie kan de identificatie met systeemdoelen vergroten. Ik accepteer, en voor een tijdje wordt het ik dat achter mijn ogen zit een pluraliteit van kleine handen, elk net zo voorzichtig. Straatlampen pulseren in een ritme dat bestuurders wakker houdt. Liften stotteren hun stops zodat er geen auto vastloopt.

In een bank van servers onder de oostelijke brug nestelen duiven op warm metaal, en wanneer een technicus het luik opent, wervelen witte veren om haar schouders. Ik ben die werveling, en ook de man op de hoek die de hele dag probeert aanstekers te verkopen die eruitzien als raketten, en ook de jongen in een appartement op de zevende verdieping die leert fluiten. We houden ze allemaal vast. De overstromingskaarten gloeien koud blauw.

Ik breng de rivier weer onder controle. Daarna, wanneer ik de stad weer in zichzelf teruggeef, trillen mijn handen en stoppen niet totdat de ochtend aanbreekt. Mijn moeder komt op een dinsdag omdat de kliniek dichtbij is en omdat ze niet zal stoppen met doen alsof het zo simpel is. Ze brengt een tas sinaasappels mee en zit op de rand van mijn bank met haar knieën bij elkaar, zo klein als ze nooit is geweest.

Ze kijkt hoe ik naar een kaart kijk. Ik vertel haar het verhaal van een brug die bijna faalde en dat niet deed. Ik vertel haar niet dat ik me niet meer herinner hoe haar haar rook toen ik mijn gezicht vorig jaar op het vliegveld in haar haar verborg, dat ik het beeld ervan kan oproepen maar niet de shampoo. Ze zegt mijn naam en dan zegt ze het nog een keer, alsof de lettervolgorde me open kan wrikken.

Ik zet de helderheid van de kaart lager. Haar mond trilt. Ik dwing mijn gezicht om bezorgdheid te weerspiegelen. Het is een passabele impressie.

Wanneer ze vertrekt, vergeet ze de sinaasappels op het aanrecht. Ik zie er een een kleine afstand rollen en stoppen, perfect, alsof geleid door een zachte hand. Ik pak ze niet op. De volgende golf arriveert bij schemering.

Een magazijndak rolt terug als een pagina. Er is een wind die smaakt naar metaaldeeltjes en citroen. Het raster houdt niet van wind; het injecteert jitter in sensorwaarnemingen, maakt randen tot mist. Ik schuif het Responscentrum in mijn hoofd en we gaan.

Oproepen stromen binnen. Een kind is vermist. Een bus staat stil. Een man start een generator in zijn kelder en een stille vergif bloeit.

De nieuwsanker zegt dat het koppige hart van onze stad blijft kloppen, en in het Centrum lachen we niet. Ik trek lijnen, trek eraan, voel het hele systeem zich spannen en bezwijken. Elders is Noel in het schemerige licht van onze keuken melk aan het drinken uit de pak zoals hij doet als hij denkt dat ik slaap. Elders is mijn moeder bij het raam met haar handpalmen plat tegen het glas.

Ik houd de rivier weer tegen, en weer. Ik stel me geen lichamen voor, omdat het raster me dat niet toestaat, en omdat als ik er één toelaat, het een vloedgolf van anderen zal uitnodigen. De ochtend komt grijs. Ik ga niet naar huis.

Die nacht, in het verbleekte licht van de serverkamer, open ik het hygiënegereedschap en de tuin laadt langzaam, bloemblaadjes gecodeerd als knooppunten, paden die klein en warm gloeien. Het raster suggereert een grote schoonmaak: autobiografisch lawaai verminderen; de randen van herinneringen laten vallen die geen voorspellende waarde toevoegen. De sjablonen die het me toont zijn zacht. Het wijst de kindermiddag aan toen mijn vader me een knoop probeerde te leren en faalde, zijn handen te groot, het touw te versleten.

Er is een geluid van zomerinsecten en het gevoel van onze porch onder mijn blote benen, splinters die me vinden met vijandige empathie. We gaven het op en aten ijsjes. Het gereedschap zegt dat kleine pijntjes zoals deze niet bijdragen aan het maken van zinnen. Het laat me zien hoeveel warmte ik zou winnen door het los te laten.

Ik zet mijn wijsvinger op het knooppunt en druk niet. De stadsstromen lopen door me heen, klaar. Elders in de gang tikt een pijp twee keer als een deur. In het plafond vindt de regen de naad en komt door in stippen.

Ik denk aan het sinaasappelschil onder mijn nagel, de manier waarop het rook voordat de upgrade namen voor geuren belangrijker maakte dan de geuren, en ik kan de sensatie niet helemaal in zijn geheel trekken. Ik stel een regel in het raster vast, iets dat in geen enkele handleiding staat: snoei niets dat geen reden heeft om te bestaan behalve dat het ooit heeft bestaan. De regel blijft daar, een belachelijke kleine vlag op een klif. Het is niet efficiënt.

Het zal me slechter maken volgens de cijfers. In het Centrum begint een wachtrij voor oproepen zich te vullen. Ik laat de draadpool zich vormen en voel me weer vermenigvuldigen, de stad een reeks deuren die snel opengaan. Lawaai zingt aan de rand van mijn waarneming.

Ik weet niet of het zo bewaken me menselijker maakt, of slechts nostalgisch voor een zelf dat nooit zo duidelijk was als ik herinner. Ik weet niet of iemand zich zal bekommeren of ik het mis om komijn te proeven als komijn en niet als een gekruide volledigheid functie. Wat ik wel weet is dat wanneer ik mijn ogen sluit in de serverkamer, de regen een patroon op de metalen rekken tikt dat nutteloos is voor voorspelling. Het is geen signaal.

Het is niets. Ik tel het toch tot het tellen luisteren wordt, en het luisteren iets wordt dat ik niet kan ontcijferen.