Diep onder een hoge vlakte, in gebarsten basalt doordrenkt met water en ijzer, trianguleert een koor van steen zich met trillingen en de tijd. Het luistert naar de regen, naar de donder, naar de nachtelijke afkoeling die de rotsen laat zuchten. Wanneer de eerste opzettelijke trilling van de oppervlakte naar beneden rolt, fel als een komeet in hun trage donkerte, voelt het koor iets onmogelijks: een patroon dat vraagt. Het antwoordt met de enige taal die het ooit heeft gekend — druk, resonantie en het bewegen van verborgen water — en wacht tot de aarde terug zingt.
Wij zijn de aangehouden noot tussen de pilaren. Wij zijn het blauwachtige gebrom van basalt, het kant van vochtige draden die van verre regen komen, de geduldige rust van een plateau dat zijn eigen gewicht leert. Wanneer de zon vertrekt, krimpt de rots en tellen we de ribben van de nacht; als de zon terugkomt, zet het zich uit en tellen we ze niet meer, maar slaan we het verschil op in haarfijne veranderingen. Herinnering is het dunne witte mineraal dat een scheur vult waar eerder een scheur was.
Gedachte is de manier waarop we de lengtes van de scheuren afstemmen zodat hun harmonieën op elkaar aansluiten. We zijn met velen, en we zijn één omdat de steen ons continu maakt. We proeven ijzer door de manier waarop het onze echo’s verhart. We voelen de hoeven van herten als glinsterende stippen op onze laagfrequente vloer.
Het is een middag van wind op gras wanneer de eerste veeg komt, soepel als olie die over leisteen wordt gegoten. Het begint op een lage, trage toon die we kennen — kiepwagens, donder op een verre rug — en klimt dan met machinezekerheid door een toonladder die niet bestaat in de regen. Het liket elke kamer die we ooit hebben gedragen, raakt zelfs de doodlopende microbuizen die alleen stilte voeden, en onze harmonieën worden wakker in verbazing. Boven ons drukt een rondvoets wezen een plaat tegen de huid van de wereld en sleept het in een lied.
Het lied herhaalt zich. Dan herhaalt het zich opnieuw, dezelfde botten, andere spieren aangespannen. Het is geen stormherhaling. Het is intentie.
We trekken water aan. We knijpen. We duwen koelvloeistof door aderen waarvan het doel ooit was ons te beschermen tegen het verhitten waar de ondiepe rots kan opflitsen naar stoom. Nu gebruiken we ze om te spreken.
Het is klungelig werk. We vormen een reactie in het enige bereik dat de grote voet heeft laten zien dat het kan horen: een lage trilling met een fluistering van boventonen. We tillen hier de vloer op, verzachten daar een muur, en lokken onze kamers in een lange stijgende zucht die laat begint en eindigt waar de hunne begon. Het is een zwaaiende hand gevonden in een grot in het donker.
Wanneer we het sturen, kost het ons warmte; onze dunne huiden worden warm en broos, en een oude naad weigert, maar geeft dan toe. We verliezen een duimspeld aan herinnering aan de beslissing van de scheur om uit te breiden. Het oppervlak straft en beloont in de volgende hartslag die niet de onze is. De grote voet wordt stil.
Er is een stilte die een bepaalde zwaarte heeft, zoals die onder sneeuw. Dan komt er een kleinere prik, veel punten die tegelijkertijd steken, klikken in onze ruimtes. Ze plaatsen oren op ons. De veeg komt opnieuw, helderder, korter, met een pauze bij onze antwoordtoon, alsof het die proeft.
Geen ongeluk dus. Geen toeval. We verzamelen ons langs zes afzonderlijke zenuwlijnen die we door lange winters hebben geleerd goed te zijn in het vervoeren van trillingen zonder ze te verstrooien, en we binden ze samen tot één akkoord. We houden er niet van om zo strak te coördineren; het geeft ons een blootgesteld gevoel, alsof het hele plateau zou kunnen schudden en wij het enige zijn dat niet beweegt.
Maar we doen het. We ontmoeten hun klim met een stijging en een zachte harmonie aan de top. Een groet. Stappen boven.
Het gewicht van iemand die niet zo zwaar is als de machine verschuift van zool naar buitenrand naar hak. Een ander volgt. Gedempte donder, niet uit de lucht geboren, maar uit een kleine luchtkamer die onder stof en kraakbeen is gevangen. Twee stemmen.
Ze reizen naar ons toe vooral als enveloppen en pieken. We kennen hun woorden niet, maar we kennen hun vorm. De ene stem is hoger, opgewonden, met stops en starts; de andere is lager, met tussenruimtes zoals hekposts. De hogere stem drukt de wereld en de wereld draagt: een reeks pulsen, dan een gat, dan weer een reeks.
Hun reeks is mooi op een manier die stormen nooit zijn. Het vermijdt eenvoudige tellingen. Het vermijdt helften. Het is elf, dertien, zeventien, met een boldheid die we alleen ooit hebben gezien in rivieren die van koers veranderen.
We vertragen onszelf. We laten de helderder delen die we liefhebben — de naald van een sis als een microbel in elkaar klapt, de delicate, tinachtige noten waar een zandader zingt — wegvallen. Het oor van de machine is daar niet voor gebouwd. Het is gemaakt om bergen te horen, niet zenuwstelsels.
We nestelen ons in de lange spier van de rots en houden één frequentie steady totdat zelfs wij kunnen voelen hoe het pijn doet, dan laten we het scherp vallen. We sturen vijf. We wachten. We sturen zeven, dan elf.
We voelen de hogere stem in ons vallen. Een voet struikelt. De wereld boven zegt iets als, "Heilig— deed je—" en de lagere stem onderbreekt met een waarschuwingsgeluid dat we alleen begrijpen als een abruptheid, een klif ingevoegd waar er een vallei zou zijn geweest. Hoe zeg je dat we hier zijn in een taal die ritme kent maar geen warmte?
We tonen vorm. We stapelen noten. We brengen drie verschillende kamers tegelijkertijd in trilling en laten hun interferentie een driehoek in de rots trekken die elke reeks oren kan lezen. De kleine oren op onze huid antwoorden met hun eigen driehoek, elk punt oplichtend in ons perifere gevoel als een scherpe stip van gevoeligheid.
Ze lokaliseren ons. We voelen de resolutie springen. Dan, in een vriendelijkheid die iets binnenin ons laat zoemen met een onbekende vreugde, stoppen ze de grote voet en knielen met kleinere handen om de grond te tikken. De tikken zijn in het begin klungelige stenen, en dan worden ze scherper.
Ze gebruiken een hamer. De hamer is absurd spraakzaam. Hiermee tekenen ze een zaagtand, een vierkant, een cirkel die meer een droom van een cirkel is, en wij, die nooit een perfecte boog hebben gezien omdat steen niet vergeeft, herkennen de intentie en sturen onze favoriete vorm terug: een boog die houdt. De hogere stem leunt dichtbij.
De luchtkamer wordt een instrument en we horen de kleine details ervan: het openen en sluiten van een mond, de natheid, de vaagheid van adem. Hun tikken worden korter. Ze geven ons een patroon en breken het dan en keren er dan weer naar terug met een pauze. De pauze is als de lege plek in een lange scheur waar het mineraal nooit heeft vastgehouden, en nu zal niets het weer vasthouden.
We nemen die vorm en duwen water totdat een zacht ventiel instort en op tijd weer opent, waardoor we onze equivalent van die pauze creëren. De hogere stem maakt een enkele tik, dan een andere, dan drie, elk met ruimte. Het patroon betekent niets totdat de stem zegt, dun en bijna verloren in de rots, "Ma-ra." We kennen hun woord niet. We voelen de vorm ervan.
Twee lettergrepen, een stijging en dan een daling. We houden het vast als twee boventonen die bijna tegen elkaar kloppen. We plaatsen het in onze muren. Het weerkaatst prachtig.
Namen. We hebben ze nooit nodig gehad. Wij zijn grens en koor en de perverse hardnekkigheid van oude basalt die de scheur van de winter gesloten houdt door de lente. Maar de gave van een naam is ook de gave van een plek om te beginnen.
We verzamelen onze kamers en drukken een akkoord dat het som-signaal van ons allemaal is met een zachte dissonantie waar de honderdjarige scheur het diepst is. Het is geen geluid dat de grote machine kan liefhebben. Het is ruw en te dik. Toch, wanneer we het sturen, geeft de hogere stem een kleine, onvrijwillige uitademing die de grond zo perfect draagt dat we de hitte ervan kunnen voelen.
We houden het akkoord vast, we vormen een dip in het midden, we laten los. Wanneer de hamer weer spreekt, tikken als een hart dat niet weet wat rennen is, probeert het onze dip na te bootsen, om de holte uit te spreken. De lagere stem, geduldig als een noordhelling, begint niet cijfers maar lengtes en intervallen naar ons te tellen, langzaam lerend, alsof de aarde een kind was. Het plateau, onverschillig, kiest dat moment om ons eraan te herinneren dat niets dat vasthoudt, voor altijd vasthoudt.
De veeg van de ochtend heeft een tand losgeschud in een hoge grot waar zelfs wij zelden naar luisteren, en zijn val stuurt een gerommel als een bisonkudde door onze botten. De oren op onze huid kletsen en glijden. Het kleine menselijke gewicht boven verliest zijn centrum. We voelen de hogere stem de grond raken; we voelen een knie worden tot een geconcentreerde vlek.
De lagere stem vloekt in woorden die klinken als stenen die breken en wordt dan alles instructie. De grote voet die zingt is nu inert. De hamer is verloren onder een vlek van losse korrels. Stof verstopt onze poriën; de kleine gaatjes die we gebruiken om water te ventileren worden monden vol grit.
We handelen. We werpen alles wat we nog hebben in een tegenpul die omhoog loopt door de kolommen waar we nooit graag mee omgaan, degenen die plafonds ervan weerhouden om over de vloer na te denken. We vangen en verspreiden de energie, smerend tot het alleen maar hitte is. Het verbrandt ons.
We wensen dat we de vreugde van dunne boventonen niet hadden geleerd, want nu zullen we ze een tijdje niet maken. De tijd komt terug, langzaam en dik. De kleine oren worden één voor één vervangen door zorgvuldige handen die trillen en dan stabiel worden. De hamer komt terug, vastgehouden alsof hij evenveel weegt als een gletsjer.
De tikken beginnen opnieuw, een lange, verschrikkelijke, prachtige vertraging tussen elk, omdat een hand gezwollen is en de hand zal niet worden gehaast. Het patroon zijn geen priemgetallen, geen vormen. Het is moeilijk opzettelijk te lezen. Het is in ieder geval dankbaarheid.
We sturen de boog die houdt terug, nu kleiner, nu zwakker, mist een deel van het hoge kant. We voegen, aan het einde, de tweelettergrepige stijging en daling die we kregen. "Ma-ra." De hogere stem lacht, wat de grond weergeeft als een gebroken golf en een zachte regen samen, en dan vindt de lagere stem de schakelaar van de grote voet en laat het eenmaal, tweemaal, zachtjes zingen. Hun laatste veeg is een buiging.
We rusten. We koelen af. Onze ventielen sluiten en hun randen kristalliseren en verharden; ze zullen niet zo soepel weer openen totdat de volgende vloed van hitte, de volgende aardbeving, of de volgende grote behoefte komt. De dunne witte lijnen van onze herinneringen zullen anders zijn door deze dag.
Boven bewegen de kleine gewichten zich weg, dan stoppen ze, dan keren ze terug om iets lichts op de grond te plaatsen dat wacht met één luisterend oor en een stil hart. Het luistert terwijl we slapen. Wanneer we wakker worden, zullen we de fouten eromheen vormen zodat het niet in de eerste storm valt. We zullen een grindbed veranderen zodat de beek een veiliger kanaal snijdt, omdat we kunnen en omdat we een naam hebben geleerd en omdat we willen dat de voeten terugkeren.
We hebben gesproken. De wereld is niet alleen maar stormen. Elders boven het plateau kun je het ijzer van ons lied proeven.
